«Έχουμε, ως χώρα, την καλύτερη δυνατή γεωστρατηγική θέση, δεδομένου ότι η Ελλάδα βρίσκεται στο νοτιοανατολικό άκρο της Ευρώπης, στο σταυροδρόμι Ευρώπης, Ασίας και Αφρικής, ενώ ελέγχει θαλάσσιους διαύλους μεταξύ Αιγαίου, Ιονίου, Ανατολικής Μεσογείου και Μαύρης Θάλασσας. Αυτή ακριβώς η «διαπίστωση» πρέπει να μας ωθήσει, και μάλιστα, τάχιστα να «αναρωτηθούμε», αν πράττουμε τα δέοντα για να «απολαύσει» η οικονομία της χώρας, και όχι μόνο, από την εφοδιαστική.
Για ένα «περίεργο λόγο», η στροφή της παγκόσμιας εφοδιαστικής προς πολυτροπικές μεταφορές και εναλλακτικές οδούς εμπορίου, (λόγω γεωπολιτικών εντάσεων, καθυστερήσεων στη Διώρυγα του Σουέζ κ.λπ.), καθιστά την Ελλάδα πιο ελκυστική, ως εναλλακτική δίοδο για τις εμπορευματικές ροές. Και την καθιστά «μόνιμα» στη διαδρομή του χρόνου.
Η Ελλάδα έχει όλα τα εχέγγυα να εξελιχθεί σε περιφερειακό κόμβο logistics στη ΝΑ Ευρώπη. Με σωστό σχεδιασμό, επενδύσεις σε υποδομές, τεχνολογία και ανθρώπινο δυναμικό, μπορεί να κατακτήσει κεντρικό ρόλο στην παγκόσμια εφοδιαστική αλυσίδα.
Ως χώρα οφείλουμε να δούμε εκείνα ακριβώς τα χαρακτηριστικά στοιχεία που «είδαν» και συνεχίζουν να «βλέπουν» οι επενδυτές στα λιμάνια μας και τις σιδηροδρομικές μεταφορές. Παρά το γεγονός ότι, στην παρούσα συγκυρία η σιδηροδρομική κάλυψη, ασχέτως του ατυχήματος των Τεμπών, και των φυσικών καταστροφών, από πλευράς υποδομών, και όχι μόνο, βρίσκεται «πίσω» από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, ή καλύτερα μερικές 20ετίες σε σχέση με τις σιδηροδρομικές καλύψεις της Ιταλίας, Γαλλίας και Ισπανίας στο νότο της ΕΕ και τις θρυλικές σιδηροδρομικές καλύψεις της Γερμανίας. Τούτου δοθέντος, μια σημαντική «προίκα» για την ανταγωνιστικότητα των λιμένων, παραμένει αναξιοποίητη, «προσθέτοντας» την έλλειψη, στο βαθμό που θα έπρεπε, συνδυασμένης μεταφοράς (τρένο, φορτηγό, πλοίο) και τις χρονοβόρες διασυνδέσεις των λιμένων με τα εθνικά δίκτυα. Στις αδυναμίες, και οι ελλείψεις εξειδικευμένων στελεχών στον τομέα των logistics, η «αργή» ενσωμάτωση στις μικρομεσαίες, ως επί το πλείστον, επιχειρήσεις της ψηφιακής τεχνολογίας, αλλά και η άσκηση πολιτικής για τα logistics, που ακόμη και σήμερα, παρά τις αλλεπάλληλες και έως και εξαντλητικές συζητήσεις, δεν έχει ενσωματώσει τις παρατηρήσεις και προτάσεις των χρηστών της εφοδιαστικής, αλλά και των Επιμελητηριακών φορέων, που έχουν συνολική αντίληψη, του τι ακριβώς απαιτείται.
Αν ανατρέξουμε στις προτάσεις και επισημάνσεις που έχουν γίνει, και όπως προανέφερα, έχουν συζητηθεί, και μάλιστα στη «βάση» του ρεαλισμού, θα συναντήσουμε εκείνες για την ανάπτυξη in land ports και logistics parks, σε στρατηγικά σημεία της χώρας, που ήδη είναι επισημασμένα, την άρση των καθυστερήσεων σε δανειοδοτήσεις, τελωνειακούς ελέγχους και διαδικασίες διαμετακόμισης, αλλά και της έλλειψης συντονισμού, μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Στο πλαίσιο, δε, της ανάπτυξης μιας ευέλικτης πολιτικής στήριξης του τομέα στις πρώτες θέσεις των επισημάνσεων, θα δούμε, επίσης, το ζήτημα της περιορισμένης πρόσβασης σε χρηματοδότηση, κυρίως για μικρομεσαίες επιχειρήσεις, που βέβαια «ταλανίζει» και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις άλλων τομέων της οικονομίας. Σε εποχή που η εφοδιαστική «πρασινίζει», η παροχή κινήτρων για την ενεργειακή αναβάθμιση αποθηκών και χρήση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, όπως και η ενίσχυση του reverse logistics (επαναχρησιμοποίηση και ανακύκλωση προϊόντων) είναι μέσα σε ένα πλαίσιο, που πρέπει να υλοποιηθεί άμεσα.
Μιλάμε χρόνια, για το τι δέον γενέσθαι, σε ένα τομέα που θα έπρεπε να έχει τη δέουσα προσοχή και ίσως, την προτεραιότητα στις πολιτικές των «συναρμόδιων» υπουργείων.
Η γεωστρατηγική θέση της Ελλάδας την καθιστά σημαντικό περιφερειακό παίκτη, αλλά με κεντρικό ρόλο και ταυτόχρονα, στόχο γεωπολιτικών πιέσεων. Ο ρόλος της ενισχύεται, όσο εντείνεται η διεθνής αστάθεια, καθιστώντας τη χώρα κρίσιμο παράγοντα, για την ευρωπαϊκή και δυτική ασφάλεια.
Απέχουμε και απέχουμε πολύ, στο να πούμε ότι, ως χώρα αξιοποιούμε εκείνα τα στοιχεία που η γεωστρατηγική θέση της Ελλάδας μας έχει «χαρίσει απλόχερα», όταν ο ανταγωνισμός σπεύδει να δημιουργήσει τάσεις, για να κερδίσει τις εμπορευματικές ροές προς όφελός του, αξιοποιώντας την «μυωπική» αντιμετώπιση, τη γραφειοκρατία, αλλά και τις ιδεοληπτικές αγκυλώσεις ενός τομέα, που για την ελληνική οικονομία παραμένει «ακατέργαστο διαμάντι πολλών καρατίων».
ΠΗΓΗ: Ε.Β.Ε. ΠΕΙΡΑΙΩΣ
