Η πρώτη αγάπη, όπως λένε, δεν ξεχνιέται ποτέ είτε πρόκειται για ανθρώπινες σχέσεις, είτε για τα φορτηγά με τα οποία οι αυτοκινητιστές πέρασαν ένα μεγάλο μέρος της ζωής τους. Όσα χρόνια και αν περάσουν, όσα αυτοκίνητα και αν αλλάξουν στην πορεία, το πρώτο φορτηγό παραμένει πάντα βαθιά χαραγμένο στη μνήμη τους. Ιδιαίτερα βέβαια, τα πρώτα οχήματα των Ελλήνων αυτοκινητιστών της δεκαετίας του '70 και του '80 με τα οποία οι περισσότεροι κατάφεραν να ορθοποδήσουν και να αναπτυχθούν στο χώρο της μεταφοράς.
Το τι απέγιναν όμως αυτά, είναι ένα συχνό ερώτημα που απευθύνουμε στους ιδιοκτήτες τους, όταν ξεφυλλίζουν τα άλμπουμ με παλιές φωτογραφίες. Ο κάθε αυτοκινητιστής έχει να θυμηθεί πολλά για τα πρώτα του φορτηγά, ιστορίες κυρίως για τις δυσκολίες με τις οποίες τα απέκτησε, τα γραμμάτια που πλήρωνε κάθε μήνα για να τα ξεχρεώσει και το όνομα με το οποίο τα αποκαλούσε, ωστόσο αναπολεί και τις ευχάριστες στιγμές με τους συναδέλφους του, τα καλά οικονομικά χρόνια και την πολλή δουλειά που υπήρχε. Επιστρέφοντας στο ερώτημά μας, η απάντηση σχεδόν καθολική, είναι ότι τα περισσότερα από αυτά τα οχήματα έχουν κοπεί από παλιατζήδες, κάποια έχουν φύγει σε χώρες της Μέσης Ανατολής, ορισμένα έχουν γίνει Ι.Χ. φορτηγά για αγροτικές εργασίες και τέλος, ελάχιστα έχουν διασωθεί και τελικώς ανακατασκευαστεί κυκλοφορώντας με πινακίδες ιστορικών οχημάτων. Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις, όπως του ιδιοκτήτη της Patounas Transport, Άκη Πατούνα, ο οποίος όχι μόνο ανακατασκεύασε το πρώτο φορτηγό του πατέρα του, του κ. Παύλου, αλλά το έφερε σε λειτουργική κατάσταση και τη στιγμή που γράφουμε το κείμενο αυτό, εκτελεί δρομολόγια κοτσάροντας τριαξονική νταλίκα.
Το πρώτο αμάξι...ξανά στο δρόμο
Το ταξίδι του Παύλου Πατούνα στο χώρο της μεταφοράς, με μοναδικό εφόδιο την όρεξή του για δουλειά, ξεκίνησε τη δεκαετία του '60 και μερικά χρόνια αργότερα, το 1975, απέκτησε ένα τριαξονικό 141 με διαξονική ρυμούλκα και εκτελούσε μεταφορές από και προς την Αθήνα. Ήταν η εποχή που οι Γιαννιώτες μεταφορείς κουβαλούσαν στην κάθοδο προς την πρωτεύουσα μάρμαρα, και ήθελαν φορτηγά με δυνατούς κινητήρες για να αντεπεξέλθουν στα βαριά φορτία, σε μια διαδρομή με πολλές δυσκολίες και ιδιαιτερότητες.
Ένα τέτοιο διάλεξε και ο κ. Παύλος, συνδυάζοντας τη δύναμη του 14λιτρου κινητήρα των 375 ίππων, με την αξιοπιστία που προσφέρει το όνομα της Scania για απροβλημάτιστα χιλιόμετρα, κρατώντας το 141 για πολλά χρόνια. Σε αυτό έκανε τα πρώτα του επαγγελματικά βήματα και ο γιος του Άκης, ενώ στην πορεία που η εταιρεία μεγάλωνε, προστέθηκαν νέα και σύγχρονα μοντέλα, με αποτέλεσμα το όχημα να αποσυρθεί και τελικά να πουληθεί.
Η ώρα της επιστροφής...
Το 141 πέρασε σε χέρια άλλου ιδιοκτήτη, ωστόσο, διακαής πόθος του Άκη ήταν η επιστροφή στις ρίζες του και αυτό συνέβη πέρυσι, όταν το Scania πέρασε ξανά τις πόρτες της μεταφορικής. Βέβαια, όπως φαντάζεστε, η κατάστασή του δεν ήταν η καλύτερη δυνατή, ωστόσο, αυτό δεν εμπόδισε τους ιδιοκτήτες να ξεκινήσουν τις εργασίες αποκατάστασης και να το φέρουν στην αρχική του ή, για την ακρίβεια, σε ακόμη καλύτερη κατάσταση. Για το σκοπό αυτό αγοράστηκαν δυο ακόμη καμπίνες από 141, έτσι ώστε να μπορούν να αφαιρούν ανταλλακτικά από αυτά και να τα τοποθετούν στον μπλε δράκο. Η ανακατασκευή διήρκεσε περίπου ένα χρόνο, με το αποτέλεσμα να δικαιώνει πλήρως τους ιδιοκτήτες του, τόσο στην εξωτερική του όσο και στην εσωτερική του εμφάνιση χάρη στις τροποποιήσεις που δέχτηκε.
Το 141, από τριαξονικό φορτηγό που ήταν, το μετέτρεψαν σε τριαξονικό τράκτορα, κόβοντας ένα τμήμα του σασί, διατηρώντας ωστόσο τη φυσιογνωμία και τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του συγκεκριμένου μοντέλου, με τα στρογγυλά φανάρια, τα πίσω τζάμια και τις όρθιες χρωμιωμένες εξατμίσεις.
Πάμε σαν άλλοτε...
Καλύτερος οδηγός για το 141 δεν ήταν άλλος από τον πρώτο του καβαλάρη, τον Παύλο Πατούνα, ο οποίος θυμήθηκε τα νιάτα του, γυρνώντας το χρόνο πολλές δεκαετίες πίσω, όταν με το Scania ταξίδευε σε όλη την Ελλάδα. Επιβιβαστήκαμε στο «σαλόνι» με τις βελούδινες επενδύσεις και ξεκινήσαμε τη βόλτα με κατεύθυνση την π.ε.ο Ιωαννίνων-Μετσόβου, προς τις ανηφόρες των Λιγγιάδων.
Από τη μια απολαμβάναμε τη συζήτηση μαζί του, ο οποίος μας εξιστόρησε γεγονότα και συμβάντα που έζησε με το συγκεκριμένο όχημα, εξυμνώντας κυρίως το δυνατό μοτέρ του, και από την άλλη κοιτούσαμε τα ντουμάνια που έβγαιναν από τις εξατμίσεις σε κάθε πάτημα του γκαζιού... Ο θρύλος της μεταφοράς, το 141, επέστρεψε στα γραφεία της μεταφορικής και στέκει πλέον αγέρωχο ανάμεσα στα R, έτοιμο να προσφέρει τις υπηρεσίες του... Ο Βασιλιάς των Ιωαννίνων φόρεσε ξανά το στέμμα του...
