Για πολλά χρόνια η ΒΙΑΜΑΞ ήταν η ισχυρότερη ελληνική βιομηχανία αμαξωμάτων που κατασκεύαζε αξιόπιστα και σύγχρονα οχήματα για την εγχώρια και ξένη αγορά. Τα λεωφορεία της μετέφεραν τους επιβάτες με ασφάλεια και άνεση ενώ παράλληλα ήταν αξιόπιστα και εύκολα στη χρήση και συντήρησή τους. Με την πάροδο του χρόνου αντικαταστάθηκαν από νέα και σύγχρονα μοντέλα και τα περισσότερα από αυτά τα παλιά εγκαταλείφθηκαν για να γίνουν βορά στις διαθέσεις του χρόνου. Βέβαια, υπάρχουν και τα λαμπρά παραδείγματα μερικών νέων ανθρώπων οι οποίοι με πείσμα, μεράκι και φυσικά με τη διάθεση σημαντικών οικονομικών πόρων συντηρούν ακόμη και σήμερα ορισμένα από αυτά, κυρίως με πινακίδες ιστορικών οχημάτων. Φωτεινό παράδειγμα, ο συνιδιοκτήτης της επιχείρησης Saronic Tours Κώστας Αντωνίου, ο οποίος έκανε το όνειρό του πραγματικότητα. Εντόπισε ένα παρατημένο Mercedes-Benz 0303 και με προσωπική εργασία κατάφερε να το ανανεώσει και να το φέρει στη σημερινή άριστη κατάσταση.
Mercedes-Benz 0303 από τα παλιά
Μπαίνοντας ο επισκέπτης στις εγκαταστάσεις της εταιρείας Saronic Tours προσπερνά τα σύγχρονα λεωφορεία που είναι παρατεταγμένα μπροστά. Φτάνοντας στο πίσω μέρος ο χρόνος φαίνεται να κάνει μια μεγάλη στάση. Στο σημείο αυτό ξεκουράζεται ένα από τα πιο πετυχημένα μοντέλα της Mercedes-Benz, το 0303 κατασκευασμένο από τη ΒΙΑΜΑΞ το 1981.
Εκεί θα συναντήσουμε τον Κώστα ο οποίος θα μας μιλήσει με λόγια θαυμασμού γι’ αυτό και θα μας προσκαλέσει για μια μικρή βόλτα μέχρι το λιμάνι του Λαυρίου. Θα περάσουμε στο εσωτερικό και θα καθίσουμε στη θέση τρία, με τη μουσική από το μανίσιο ραδιόφωνο να μας συνοδεύει. Ο Κώστας θα μας μιλήσει αμέσως για το λεωφορείο δίνοντας ένα σύντομο ιστορικό του: «Η διαδικασία της αναπαλαίωσής του ήταν δύσκολη και επίπονη καθώς το εντόπισα πριν χρόνια σε ένα παλιατζίδικο σε κατάσταση πλήρους διάλυσης».
«Σε περίπου πέντε χρόνια και μετά από εκατοντάδες ώρες προσωπικής εργασίας αλλά και χάρη στην πολύτιμη συμβολή του πατέρα μου και αξιόλογων μηχανικών και τεχνικών, κατάφερα να το φέρω στη σημερινή του μορφή. Ωστόσο, να σημειώσω ότι δεν έχω ολοκληρώσει τη διαδικασία, δυστυχώς το όχημα είχε δεχτεί πολλές εξωτερικές επεμβάσεις κατά τη διάρκεια της θητείας του με αποτέλεσμα να έχει αλλοιωθεί η αρχική του μορφή, γεγονός που προσπαθώ ακόμη να αποκαταστήσω».
Και πώς προέκυψε η αγορά του, θα ρωτήσουμε τον Κώστα, για να μας απαντήσει: «Στο σημείο αυτό να αναφέρω ότι ασχολούμαι με τον τουρισμό και συγκεκριμένα συνδιοικώ την οικογενειακή επιχείρηση η οποία ένα μέρος της δραστηριοποιείται στην παροχή υπηρεσιών μεταφοράς με τουριστικά λεωφορεία. Αντιλαμβάνεστε ότι από μικρός έχω περάσει πολύ χρόνο μέσα σε αυτά τα λεωφορεία μιας και ο πατέρας μου είχε στην κατοχή του δύο λεωφορεία Mercedes-Benz 0303 το 1976.
Επομένως όταν αντίκρισα το κατεστραμμένο αμάξωμα η επιθυμία μου να αναβιώσω την πρότερη αίγλη του όπως εγώ την είχα ζήσει στα παιδικά μου χρόνια αποτέλεσε μονόδρομο και διακαή πόθο. Όπως σας προανέφερα το λεωφορείο αυτό αντιπροσωπεύει ένα κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας και είναι ένα πάθος που μου ενέπνευσε ο πατέρας μου. Θεωρώ πως είμαι τυχερός που κατάφερα να πραγματοποιήσω το όνειρό μου να ασχοληθώ με την αυτοκίνηση και ακόμη περισσότερο που μου δόθηκε η ευκαιρία να ανακατασκευάσω και να διατηρήσω ένα όχημα που κατά την άποψή μου είναι ιδιαίτερης ομορφιάς». Κάπου εκεί ξεκινάει και το ταξίδι μας στο παρελθόν, σαν παλιά ελληνική ταινία, και κατευθυνόμαστε στο λιμάνι του Λαυρίου.
Βλέποντας τα δερμάτινα καθίσματά του, με τις μεταλλικές σταχτοθήκες, τις χειρολαβές και το διχτάκι αναρωτιόμαστε πόσες χιλιάδες κόσμου να έχουν καθίσει αναπαυτικά σε αυτές και να έχουν ταξιδέψει στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Πόσες ιστορίες άραγε έχει να διηγηθεί αυτό το λεωφορείο; Ιστορίες αγάπης, αποχωρισμών, λύπης, με δεκάδες συναισθήματα.
Συνεχίζουμε στη λεωφόρο Μαρκοπούλου και ζητούμε από τον Κώστα να μας αναφέρει κάποια τεχνικά στοιχεία του λεωφορείου: «Η κινητήρια μηχανή έχει 260 ίππους και είναι v8 ατμοσφαιρική, το χειροκίνητο κιβώτιο έχει έξι σχέσεις και το λεωφορείο έχει 53 θέσεις συμπεριλαμβανομένης αυτής του οδηγού». Σταματούμε στο λιμάνι για να περιεργαστούμε καλύτερα το λεωφορείο και ρωτάμε τον Κώστα σχετικά με το κόστος της ανακατασκευής του.
«Είναι πολύ δύσκολο στις μέρες μας η ανακατασκευή και η διατήρηση ενός ιστορικού λεωφορείου, αφενός λόγω του υψηλού κόστους και αφετέρου λόγω της έλλειψης τεχνογνωσίας. Ωστόσο ήμουν τυχερός γιατί βρήκα ανθρώπους με μεράκι που μας συνέδεσε η αγάπη μας τόσο για τις αντίκες όσο για τη διαδικασία ανακατασκευής λεωφορείων παλαιού τύπου. Σίγουρα η εξεύρεση των ανταλλακτικών είναι δύσκολη αλλά και αυτή είναι μια δημιουργική διαδικασία μέσα από την οποία μου δόθηκε η ευκαιρία να μάθω καινούργια πράγματα και να γνωρίσω νέους ανθρώπους. Όσο για το κόστος της ανακατασκευής, οψόμεθα, όπως σας είπα δεν έχω ολοκληρώσει το έργο μου».
Σύντομα, χάρη στο μεράκι και την αγάπη του Κώστα για το λεωφορείο πρόκειται να μπουν και οι τελευταίες πινελιές σε αυτό και να ολοκληρωθεί το αριστούργημά του, και τότε θα γίνουμε συνταξιδιώτες σε μια μεγάλη και αξέχαστη βόλτα στο κέντρο των Αθηνών.
