Την Ντανιέλα Πελεχρά δεν θα τη συναντήσουμε σε μια συνηθισμένη δουλειά γραφείου, αλλά στις εθνικές των φορτηγών, να καταγράφει καθημερινά εκατοντάδες χιλιόμετρα σε όλη την Ευρώπη. «Έκανα το χόμπι μου επάγγελμα», μας λέει και γι’ αυτό δηλώνει ευτυχισμένη. Στη συνάντησή μας, μας εξηγεί τους λόγους που την οδήγησαν στο να ακολουθήσει το συγκεκριμένο επάγγελμα, τις δυσκολίες του, αξέχαστες ιστορίες από την καθημερινότητά της ενώ παράλληλα συμβουλεύει νέες κοπέλες που θέλουν να ακολουθήσουν τη δική της πορεία. Το ραντεβού μας με την Ντανιέλα δόθηκε στις εγκαταστάσεις της εταιρείας διεθνών μεταφορών που εργάζεται, απ’ όπου ταξιδεύει προς την Ιταλία και τη Δυτική Ευρώπη. Θα τη συναντήσουμε να τακτοποιεί τα πράγματά της στην καμπίνα του Scania R 520 που δουλεύει, τη στιγμή που κάνει τον τελευταίο προληπτικό έλεγχο γύρω από την νταλίκα.
ΕΡ.: Ντανιέλα, πώς προέκυψε η ενασχόλησή σου με τα φορτηγά;
Όταν ήμουν μικρή έβλεπα τον πατέρα μου, ο οποίος είναι εκπαιδευτικός, να επισκευάζει και να κάνει σέρβις στο αυτοκίνητο και τη μηχανή του και εγώ καθόμουν με τις ώρες και τον παρατηρούσα. Ρωτούσα τι κάνει και γιατί, και αυτός προσπαθούσε όσο καλύτερα να μου εξηγήσει. Επίσης βλέπαμε πολλές φορές μαζί Formula 1 και Moto GP. Όλα αυτά με ενθουσίαζαν τόσο πολύ που με έκαναν να ακολουθήσω το επάγγελμα του μηχανικού οχημάτων, και αργότερα με τη μετανάστευσή μου στη Γερμανία να ασχοληθώ με τον τομέα των υβριδικών και ηλεκτροκίνητων αυτοκίνητων. Ποτέ δεν έβλεπα τα αυτοκίνητα και τις μοτοσυκλέτες, απλά λαμαρίνες όπως λέμε.
Μετά από περίπου ένα χρόνο δουλειάς σε μια από τις μεγαλύτερες αντιπροσωπείες της Γερμανίας και κατόπιν κάποιων σκέψεών μου κατάλαβα, ότι ναι μεν μου ταιριάζει πολύ η δουλειά μου και γενικά ο τομέας της αυτοκίνησης, αλλά επίσης ότι μου αρέσουν πολύ τα ταξίδια. Θέλω να δω τον κόσμο, να τον γυρίσω. Επίσης, ενθουσιάζομαι με την ιδέα του φορτηγού. Η πρόκληση, η μοναχικότητα από όλους και όλα που το ονομάζω ηρεμία, η οδήγηση, κάτι το οποίο δεν θα είναι σε χώρο κλειστό και θα είναι διαφορετικό και όχι μονότονο. Κάπως έτσι διάλεξα αυτό το επάγγελμα του μεταφορέα που τα συνδυάζει όλα αυτά, το οποίο αποκαλώ και χόμπι. Το χόμπι μου είναι η δουλειά μου.
ΕΡ.: Πόσο καιρό δραστηριοποιείσαι επαγγελματικά στο χώρο των Μεταφορών;
Ως επαγγελματίας οδηγός βρίσκομαι στον τέταρτο χρόνο της καριέρας μου. Μέσα σε αυτά τα τέσσερα χρόνια έχω ταξιδέψει σε εννιά χώρες, έχω δουλέψει σε αυτοκινητάμαξα, ψυγείο και μουσαμά. Έχω βγει πρώτη σε διαγωνισμό τον οποίο οργάνωσε ο πρώτος εργοδότης μου στη Γερμανία ανάμεσα σε 300 οδηγούς μέσω ειδικής εφαρμογής η οποία κατέγραφε την οδηγική συμπεριφορά, δηλαδή πώς χειρίζεται κάποιος την νταλίκα, αν οδηγεί οικονομικά, για τον τρόπο που θα ελαττώσει ταχύτητα, να επιλέξει την όσο το δυνατόν καλύτερη σχέση μετάδοσης, πώς θα φρενάρει και τον χρόνο τον οποίο αφήνει τον κινητήρα σε λειτουργία εν στάσει. Χάρη σε αυτόν τον διαγωνισμό απέκτησα το ειδικό δίπλωμα για μεγαλύτερου μήκους ρυμούλκες από το συνηθισμένο, extra long trailer όπως λένε στο εξωτερικό.
Ήμουν η πρώτη η οποία παρέλαβε τέτοια ειδική καρότσα και ήμουν πολύ χαρούμενη γιατί ο σκληρός μου κόπος, η επιμονή, η υπομονή και η θέληση στο να μάθω και να με εξελίξω προς το καλύτερο δυνατό, ανταμείφθηκε. Το δίπλωμα αυτό είναι ειδική άδεια και θα ήθελα στο μέλλον να λάβω και άλλα τέτοια διπλώματα γιατί θέλω πολύ να ασχοληθώ με τις ειδικές μεταφορές.
ΕΡ.: Τι σημαίνει για εσένα το φορτηγό;
Για μένα η νταλίκα είναι η πρώτη μου κατοικία όπως την αποκαλώ και μετά το κανονικό μου σπίτι. Είναι το πάθος μου, είναι αγάπη, είναι η καψούρα μου, η σχέση μου. Είμαι δεμένη μαζί της, έχει γίνει κομμάτι μου, εκεί βρίσκω παρηγοριά, χαρά, ελευθερία, ησυχία. Μια προέκταση του εαυτού μου. Δεν είναι απλά μια νταλίκα που οδηγώ, κάνω τη δουλειά μου και τέλος. Έχω τα μαγειρικά μου σκεύη, μαγειρεύω, που μου αρέσει πολύ, έχω τα καλλυντικά μου και άλλα προσωπικά αντικείμενα γιατί σαν γυναίκα μου αρέσει να περιποιούμαι τον εαυτό μου. Στον ελεύθερό μου χρόνο θα δω κάποια ταινία, θα ακούσω την αγαπημένη μου μουσική και έχω το πρόγραμμά μου της καθαριότητας. Έχω οργανώσει ακριβώς κάθε τι και πότε είναι να γίνει. Αγαπώ την δουλειά μου, είμαι ερωτευμένη μαζί της!
ΕΡ.: Τι δυσκολίες πιστεύεις πώς αντιμετωπίζει μια γυναίκα;
Από δυσκολίες θα έλεγα πως είναι η σωματική - μυϊκή δύναμη. Οι γυναίκες δεν είμαστε τόσο μυϊκά πλασμένες όπως είναι οι άντρες και σε κάποιες περιπτώσεις χρειάζεται. Εγώ προσωπικά μέχρι τώρα δεν είχα κάποια μεγάλη δυσκολία σε αυτό επειδή στο παρελθόν έκανα bodybuilding και γενικά ασχολούμουν πολύ με τη γυμναστική. Το σώμα μου είναι αθλητικό. Κάποιες φορές πάλι, δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο και αν σου κόβει λίγο το μυαλό, βρίσκεις τη λύση. Γενικά όμως χρειάζεται η αντοχή. Κάτι άλλο σαν δυσκολία είναι η τουαλέτα και το μπάνιο. Πολλές φορές η διανυκτέρευση γίνεται εκτός αυτοκινητόδρομου, σε κάποια βιομηχανική περιοχή, σε χώρο όχι ειδικό για νταλίκες, κάπου απομονωμένα χωρίς εγκαταστάσεις για τουαλέτα ή μπάνιο. Εκεί ανάλογα την προσωπικότητα του καθενός πράττει κιόλας. Λύσεις υπάρχουν.
ΕΡ.: Θυμάσαι κάποιο ξεχωριστό περιστατικό από τα ταξίδια σου;
Γενικά όλα μου τα ταξίδια ήταν ξεχωριστά για μένα, σε όσες χώρες έχω πάει. Κοιτούσα να εκμεταλλευτώ στο έπακρο τον ελεύθερό μου χρόνο για να δω νέα μέρη, να μάθω τις παραδόσεις, τα έθιμα και την ιστορία των τόπων, να γευτώ την κουζίνα και να μιλήσω με κάποιον ντόπιο άνθρωπο. Αυτό που θα μου μείνει αξέχαστο είναι σε ένα δρομολόγιό μου στη Γαλλία με προορισμό την περιοχή Lardy. Είχα παρκάρει με την αυτοκινητάμαξα στο βενζινάδικο της A4 Aire De, Bussy-Saint-Georges, για 45ωρη ανάπαυση Παρασκευή βράδυ. Όπως πάντα θα μαγείρευα κάτι, θα καθάριζα την καμπίνα και θα κοιτούσα στο χάρτη ξανά τη διαδρομή που έχω να κάνω μέχρι τον προορισμό.
Αφού τα ολοκλήρωσα αυτά το Σάββατο το πρωί, παρατήρησα στο χάρτη ότι ήμουν πολύ κοντά στην Disneyland. Έτσι πήρα την απόφαση να πάω την Κυριακή. Ήταν αρκετά κοντά, περίπου 14 χιλιόμετρα, και μιας και κουβαλούσα το ποδήλατό μου στην παλετοθήκη ήταν πολύ εύκολο να φτάσω. Έτσι ξεκίνησα πρωί της Κυριακής και το μόνο εμπόδιο ήταν ο ψηλός φράχτης του βενζινάδικου που έπρεπε να περάσω από πάνω, για να βγω σε ένα δρόμο ανάμεσα στα χωράφια και μετά να συνεχίσω προς το κοντινότερο χωριό. Με τη βοήθεια ενός κουβά ανέβασα το ποδήλατο μου πάνω, το πέρασα από την άλλη μεριά και μετά πέρασα και εγώ. Έτσι ακολούθησα τον δρόμο D406 από Jossigny προς Serris και έφτασα στην Disneyland . Ήμουν πολύ ενθουσιασμένη, είδα το σόου με τους κασκαντέρ και τον κεραυνό McQueen. Επισκέφτηκα το Hollywood tower και ό,τι υπήρχε γενικά σε αυτό το πάρκο το οποίο ήταν τεράστιο. Πέρασα όλη την ημέρα μου εκεί και είδα σχεδόν τα πάντα. Έχω αρκετό υλικό από φωτογραφίες και βίντεο που καμία φορά τα βλέπω και αναπολώ. Αυτή είναι μια μέρα που θα μου μείνει αξέχαστη. Έχω ένα ακόμη αξέχαστο περιστατικό, σε ένα δρομολόγιό μου από τη Γερμανία με προορισμό την πόλη Sintra της Πορτογαλίας. Μετέφερα πάλι αυτοκίνητα, για διαφημιστικό σποτ αυτή τη φορά. Όταν έφτασα στον προορισμό ξεφόρτωσα και η δουλειά μου είχε τελειώσει, όμως έπρεπε να περιμένω μια εβδομάδα αναμονή για να τα επιστρέψω. Ήταν Ιούλιος, είχε πολύ ωραίο καιρό και όπως πάντα ήθελα να εξερευνήσω την περιοχή.
Ρώτησα τον υπεύθυνο του χώρου τι μπορώ να κάνω και αν υπάρχει κάποια παραλία κοντά. Τελικά άφησα την καρότσα σε φυλασσόμενο πάρκινγκ, πήρα τον τράκτορα και πήγα στην παραθαλάσσια περιοχή Carcavelos που ήταν σχετικά κοντά. Πάρκαρα τον τράκτορα στο παρκινγκ, πήρα το μαγιό μου και πήγα στην παραλία. Το νερό ήταν παγωμένο μιας και η Πορτογαλία βρέχεται από τον Ατλαντικό ωκεανό.
Μου πήρε δύο μέρες να το συνηθίσω. Επίσης, επισκέφτηκα την περιοχή και το φρούριο Sao Juliao da Barra. Δοκίμασα τα τοπικά κρασιά και φυσικά τα beach bar της παραλίας. Μια από αυτές τις μέρες είχα τα γενέθλιά μου οπότε δεν νομίζω να υπήρχε καλύτερο δώρο από αυτό για τον εαυτό μου. Την ημέρα των γενεθλίων μου είχα βγάλει την ψησταριά μου (μιας και είχα και από αυτό μαζί, ήμουν θαρρώ καλά οργανωμένη) και άρχισα να ψήνω διάφορα κρέατα, να ακούω ελληνική μουσική και γενικά να έχω ένα όμορφο απόγευμα αφιερωμένο σε μένα. Αυτές θα έλεγα ότι είναι οι δύο πιο ενδιαφέρουσες εμπειρίες μου. Αν και όλα μου τα ταξίδια ήτανε ξεχωριστά γιατί είχα τη θέληση να τα κάνω εγώ ξεχωριστά.
ΕΡ.: Ο κόσμος και οι συνάδελφοί σου πώς σε αντιμετωπίζουν;
Το επάγγελμα αυτό θεωρείται αντρικό και δύσκολο, κάποιες φορές πράγματι είναι δύσκολο αν και εξαρτάται ο καθένας πώς το θεωρεί το δύσκολο. Όταν λοιπόν με βλέπει ο κόσμος στο τιμόνι του φορτηγού, οι περισσότεροι εκπλήσσονται και μου λένε, μπράβο! Συγχαρητήρια! Πώς και μια τόσο νεαρή κοπέλα διάλεξε αυτό το επάγγελμα, με ρωτάνε. Χαμογελάω, τους λέω ευχαριστώ και τους απαντώ. Πολλές φορές αρκετοί είναι αυτοί οι οποίοι θέλουν να με βγάλουν μια φωτογραφία ή να φωτογραφηθούν μαζί μου. Σε γενικές γραμμές η αντιμετώπιση του κόσμου είναι πολύ καλή απέναντί μου, δεν θα κρύψω όμως ότι υπάρχουν και μερικοί συνάδελφοι ή μη, οι οποίοι θα πουν την κακία τους ή θα προσπαθήσουν να με μειώσουν ή να με κοροϊδέψουν. Αυτό όμως δεν με απασχολεί και δε δίνω σημασία. Αφήνω τη δουλειά μου να μιλήσει από μόνη της σε αυτό. Σε πολλές χώρες έχω συναντήσει γυναίκες οδηγούς μιας και είναι πιο διαδεδομένο, ειδικά στη Γερμανία. Όμως στην Ελλάδα θεωρώ πως είμαστε ακόμα λίγο πίσω, ότι ισχύουν ακόμα οι παλιές συνήθειες και κατεστημένα, είμαστε μια αρκετά κλειστή κοινωνία.
ΕΡ.: Τι θα συμβούλευες μια νεαρή κοπέλα που θέλει να ακολουθήσει το επάγγελμά σου;
Για να ακολουθήσει μια γυναίκα αυτό το επάγγελμα θα πρέπει να έχει επίγνωση, να είναι αποφασισμένη, δυναμική και έτοιμη να αντιμετωπίσει διαφορετικές καταστάσεις, καιρικές συνθήκες και ευτράπελα, τα οποία μπορούν να προκύψουν ανά πάσα στιγμή. Δηλαδή να είναι ετοιμοπόλεμη για όλα. Μα πάνω από όλα να το αγαπάει το επάγγελμα αυτό και να το σέβεται. Να είναι καθαρά επαγγελματίας στη δουλειά της, αφοσιωμένη και συνεπής. Χρειάζεται και πειθαρχία θα έλεγα. Προσωπικά θα το έλεγα αλλιώς, ότι αφιερώνει κάποιος τη ζωή του σε αυτό. Γιατί η αλήθεια είναι πως στερούμαστε πολλά, όπως αγαπημένα μας πρόσωπα και στιγμές μαζί τους και αυτό είναι το δύσκολο. Αν κάποια κοπέλα θα ήθελε να ακολουθήσει αυτό το επάγγελμα, θα συμβούλευα να το σκεφτεί πολύ καλά ή αν έχει κάποιο δικό της άτομο που να ασχολείται με το επάγγελμα αυτό, αν γίνεται να πάει σαν συνοδηγός στην αρχή για να δεις πώς είναι. Ο μόνος λόγος που έχω εμφανιστεί στα media είναι αυτός. Γιατί θέλω να δώσω μέσα από εμένα στη νεολαία, στις γυναίκες ή γενικά στον κόσμο μια ώθηση στο να κάνει, ό, τι λέει η καρδιά του.
Να μην φοβάται να δοκιμάσει κάτι επειδή θα την κρίνει ο κόσμος. Με το φόβο κάνεις δεν προχώρησε μπροστά. Όπως έχω ξανά πει, ζούμε μια φορά και σε αυτή τη ζωή που ζούμε η δουλειά πιάνει ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι της. Γιατί να μην κάνει κάποιος κάτι που αγαπάει; Δεν θα μπορούσα να με φανταστώ προσωπικά να κάνω μια δουλειά η οποία δεν θα μου αρέσει, για τόσα πολλά χρόνια. Όταν κάνεις μια δουλειά από αγγαρεία, δεν είσαι αποδοτικός. Εύχομαι στο μέλλον να δω περισσότερες γυναίκες και ειδικά Ελληνίδες στον τομέα αυτόν. Να δώσουμε άλλον αέρα στο επάγγελμα, και με τις φρέσκιες ιδέες μας να δείξουμε ότι και εμείς μπορούμε και να κάνουμε κάτι για το καλύτερο του χώρου. Γιατί έτσι πιστεύω πως θα αλλάξει και ο κόσμος τη στάση του απέναντι σε αυτό το επάγγελμα που δυστυχώς έχει κακοχαρακτηριστεί από πολλούς. Να αρχίσει ο κόσμος και πάλι να σέβεται τον μεταφορέα και το έργο του.
Στο σημείο αυτό θα ευχαριστήσουμε τη Ντανιέλα για το χρόνο της και θα την αποχαιρετήσουμε για να ξεκινήσει το δρομολόγιό της για το λιμάνι της Πάτρας και εν συνεχεία για την Ιταλία. Από την κουβέντα μαζί της συνειδητοποιήσαμε πόσο ευτυχισμένη και χαρούμενη είναι που κάνει το χόμπι της επάγγελμα, όπως μας τόνισε άλλωστε στην αρχή της συνέντευξης. Πάντα καλούς δρόμους ευχόμαστε.
