Ο Ιούνιος ή Θεριστής όπως συνηθίζεται να λέγεται από τους αγρότες είναι ο μήνας που οι εύφορες πεδιάδες της Ελλάδας γεμίζουν ογκομετρικά φορτηγά για τη μεταφορά σιτηρών μέσα από τα χωράφια.
Σε μία σύντομη βόλτα στον κάμπο ο φωτογραφικός μας φακός απαθανατίζει δεκάδες παλιά μοντέλα φορτηγών τα οποία ακόμη και σήμερα εκτελούν μεταφορικό έργο. Οι ιδιοκτήτες του προτίμησαν να τα έχουν στη δουλειά, από το να τα παροπλίσουν ή να τα δώσουν για παλιοσίδερα και αυτά τους ανταμείβουν κάνοντας φιλότιμες προσπάθειες. Άλλωστε όπως λένε οι ίδιοι, το μόνο που χρειάζονται τα συγκεκριμένα φορτηγά είναι πετρέλαιο και λάδι, τίποτα περισσότερο. Η τακτική συντήρησή τους γίνεται από τους ιδιοκτήτες τους, καθώς ο κινητήρας δεν είναι πολύπλοκος και, το βασικότερο, απουσιάζουν τα ηλεκτρονικά συστήματα.
Έτσι λοιπόν στην καθιερωμένη εξόρμησή μας στον Θεσσαλικό κάμπο συναντήσαμε τυχαία ένα διαξονικό φορτηγό το οποίο μας έκανε αμέσως το κλικ και σπεύσαμε στο σημείο για να το περιεργαστούμε καλύτερα. Εκεί συναντήσαμε τον ιδιοκτήτη του, Κωνσταντίνο Ουζουνίδη (Χοντρός), ο οποίος μας έδωσε μερικές πληροφορίες για το φορτηγό του.
«Το συγκεκριμένο μοντέλο είναι το ΜΑΝ Bussing 12912 U, χρονολογίας 1974. Το αγόρασα το 1979 με 8.000.000 δραχμές και από τότε μέχρι σήμερα για 41 χρόνια δουλεύει στα αλώνια. Σίγουρα το πιο ξεχωριστό στοιχείο του είναι η επιδαπέδια μηχανή του, στην εξωτερική πλαϊνή δεξιά πλευρά, η οποία όλα αυτά τα χρόνια δεν παρουσίασε προβλήματα. Γενικότερα το φορτηγό μου είναι σε άψογη λειτουργική κατάσταση και προσπαθώ να το προσέχω και να το συντηρώ όπως πρέπει».
«Είναι από τα πιο σπάνια μοντέλα και ίσως το μοναδικό που κυκλοφορεί αυτή τη στιγμή στη χώρα μας. Έχω συναισθηματικό δέσιμο με το συγκεκριμένο φορτηγό γιατί όπως αντιλαμβάνεστε το μεγαλύτερο μέρος της επαγγελματικής ζωής μου το έχω περάσει πίσω από το τιμόνι του».
«Δυστυχώς βρίσκω δύσκολα ανταλλακτικά, ωστόσο είναι κάτι που δεν με απασχολεί έντονα καθώς όπως σας είπα δεν μου παρουσιάζει προβλήματα, αλλά ακόμη και αν πάθει κάτι θα βρούμε μόνοι μας τη λύση κάνοντας κάποια πατέντα. Η έδρα μου είναι στα Γρεβενά και από εκεί ξεκινάω με το MAN Bussing και φτάνω σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας όπου το ρίχνω αμέσως στη δουλειά. Ευχή μου είναι να συνεχίσει να είναι ετοιμοπόλεμο για πολλά χρόνια, ωστόσο, όταν αυτό δεν θα είναι πλέον εφικτό, θέλω να πάρει πινακίδες ιστορικού οχήματος και να το παρκάρουμε σε κάποιο σημείο στο σπίτι μας και να το καμαρώνουμε. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να κόψουμε τους δεσμούς με το παρελθόν μας, όταν μάλιστα αυτό μας έχει προσφέρει τόσα πολλά…»
