Μετά από 12 σκέλη και σχεδόν 8.000 χλμ., 193 οχήματα (από τα 286 που είχαν εκκινήσει στις 3 Ιανουαρίου), κατάφεραν να δουν τη σημαία του τερματισμού του Ράλι Ντακάρ στις 15 Ιανουαρίου, το οποίο φέτος –όπως και πέρυσι– έλαβε χώρα στη Σαουδική Αραβία. Τη γραμμή του τερματισμού στην Τζέντα πέρασαν 63 μοτοσικλέτες, 11 quads, 49 αυτοκίνητα, 41 ελαφρά οχήματα και 29 φορτηγά.
Στην τελευταία κατηγορία –με την οποία και θα ασχοληθούμε– είχαν ξεκινήσει 42 πληρώματα χωρισμένα σε 30 αγωνιστικές ομάδες, με αυτή της Kamaz - Master να κάνει το 1-2-3.
Πέραν των Ρώσων της Kamaz, μεγάλος πρωταγωνιστής ήταν και ο ζωντανός- θρύλος, Stephane Peterhansel, ο οποίος 30 χρόνια μετά την πρώτη του νίκη με μοτοσικλέτα στο Ντακάρ, πρόσθεσε τον 14ο τίτλο στη συλλογή του –τον 8ο πίσω από το τιμόνι ενός αυτοκινήτου– καθιστώντας εαυτόν τον μοναδικό οδηγό που έχει καταφέρει να κερδίσει σε τρεις ηπείρους. Στον αντίποδα, η μελανότερη στιγμή του αγώνα ήταν στο 178ο χλμ. του 7ου σκέλους, όταν ο Γάλλος Pierre Cherpin έπεσε από τη μοτοσικλέτα του και υπέστη κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, χάνοντας τελικά τη μάχη με τη ζωή. Για μία ακόμα φορά δυστυχώς, ο θρυλικός αγώνας αποτέλεσε το σκηνικό ενός ανείπωτου δράματος…
Ο μονόλογος της Kamaz
Επιστρέφοντας στην αγωνιστική δράση, τη 18η νίκη τα τελευταία 25 χρόνια –την 5η συνεχόμενη– κατέλαβε στο φετινό ράλι Ντακάρ η ομάδα Kamaz - Master, με τα ρώσικα φορτηγά να αποδεικνύουν περίτρανα για μία ακόμα φορά την ανωτερότητά τους στον συγκεκριμένο αγώνα. Σημειώνεται, πως με την πέμπτη σερί νίκη της η Kamaz ισοφάρισε τόσο το δικό της ρεκόρ από την περίοδο 2002-2006, όσο και το παλαιότερο της Mercedes-Benz (1982-1986).
Μάλιστα, η κυριαρχία της Kamaz δεν στηρίζεται στην ξεκάθαρη υπεροχή κάποιου οδηγού, καθώς κάθε χρονιά σχεδόν οι νικητές εναλλάσσονται. Φέτος, ήταν η σειρά του πληρώματος που είχε ως επικεφαλής τον Dmitry Sotnikov, ο οποίος πέρυσι ήταν 4ος και από το 2017 τερματίζει πρώτος σε τουλάχιστον ένα σκέλος του αγώνα. Αντιθέτως, ο περυσινός νικητής Andrey Karginov φέτος περιορίστηκε με το Kamaz του στην 7η θέση της γενικής κατάταξης, καθώς έχασε πάνω από 1,5 ώρα στο πρώτο σκέλος του αγώνα.
Αξιοσημείωτη ήταν η σταθερότητα του Sotnikov καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα, καθώς με εξαίρεση το 11ο σκέλος που ήταν 4ος, σε όλα τα υπόλοιπα κατάφερε να ανέβει στο βάθρο, ενώ σε πέντε από αυτά τερμάτισε πρώτος, παίρνοντας επάξια για πρώτη φορά στην καριέρα του τη νίκη στο Ντακάρ, δίχως μάλιστα να χάσει την πρωτοπορία ούτε για μία στιγμή κατά τη διάρκεια του αγώνα.
«Ήταν ο καλύτερος αγώνας της καριέρας μου. Ήταν το όνειρό μου από το πρώτο μου Ντακάρ το 2014 και μετά από πολλά χρόνια δουλειάς τελικά κερδίσαμε. Πέρυσι αποτύχαμε λόγω μιας μεγάλης πέτρας, αλλά φέτος όλα ήταν καλά. Το πρώτο μισό ήταν πολύ γρήγορο για εμάς και πήραμε μια καλή διαφορά, ενώ στο δεύτερο μέρος το ζητούμενο ήταν να τερματίζουμε κάθε μέρα. Νομίζω ότι αυτή η τακτική ήταν η καλύτερη για εμάς. Είμαι γεμάτος συναισθήματα. Όλο το πλήρωμα, όλη η ομάδα, όλα τα παιδιά έκαναν τέλεια δουλειά. Νομίζω ότι ήταν ομαδική δουλειά, όχι μόνο εγώ, ήμουν μόνο ο οδηγός, ήταν όλη η ομάδα. Είμαι ευτυχής που οδηγώ αυτό το φορτηγό, επειδή είναι το καλύτερο φορτηγό στον κόσμο. Είμαστε στην ευχάριστη θέση να συνεχίσουμε την παράδοσή μας στις νίκες», δήλωσε περιχαρής ο Dmitry Sotnikov.
O Dmitry Sotnikov δεν ήταν, όμως, ο μόνος οδηγός της Kamaz - Master που νίκησε σε κάποιο σκέλος του αγώνα, καθώς πρώτος ήταν δύο φορές και ο Anton Shibalov (στο 8ο και στο 11ο σκέλος), γεγονός που του χάρισε τη δεύτερη θέση της γενικής, σχεδόν 40 λεπτά πίσω από τον πρωτοπόρο. Τη χαρά της νίκης βίωσε στο 6ο σκέλος του ράλι και ο Airat Mardeev, ο οποίος με συνολικά σταθερές εμφανίσεις, κατάφερε να ανάβει στο τρίτο σκαλί του βάθρου, ολοκληρώνοντας την επιτυχία της Kamaz, τα πληρώματα της οποίας κέρδισαν στα 8 από τα συνολικά 12 σκέλη του αγώνα.
The best of the rest
Με νίκες σε τρία σκέλη του αγώνα (9ο, 10ο και 12ο), ο Τσέχος οδηγός της Big Shock Racing, Martin Macik, ήταν δίχως αμφιβολία ο καλύτερος «μη Ρώσος» οδηγός του αγώνα, τερματίζοντας με το IVECO του 4ος γενικής κατάταξης. Υπενθυμίζεται πως και πέρυσι ο Macik με την 5η του θέση, είχε την καλύτερη επίδοση για τα φορτηγά της ιταλικής μάρκας, ενώ αξίζει να σημειωθεί πως μεγάλη απούσα από το φετινό ράλι ήταν η γνωστή ομάδα Team De Rooy's IVECO.
Πέμπτος γενικής ήταν ο –επίσης Τσέχος– πολύπειρος Ales Loprais, ο οποίος πέρυσι ήταν 7ος, οδηγώντας πάλι ένα Praga V4S DKR. Οι Λευκορώσοι της ΜΑΖ πέρυσι είχαν ανέβει στο 3ο σκαλί του βάθρου, αλλά φέτος θα πρέπει να συμβιβαστούν με την 6η θέση της γενικής, που τους χάρισε ο Aliaksei Vishneuski.
Ο αγώνας πάντως, είχε ξεκινήσει καλύτερα για τη MAZ-Sportauto, καθώς ο οδηγός τους, Siarhei Viazovich είχε κερδίσει στο 3ο σκέλος του αγώνα, αλλά μετά εγκατέλειψε.
Ο Martin van den Brink, οδηγώντας το Renault της Mammoet Rallysport κατετάγη 8ος, μία θέση μπροστά από τον Ignacio Casale της Tatra Buggyra Racing, ένα άλλο φορτηγό της οποίας με οδηγό τον Martin Soltys, συμπλήρωσε την πρώτη δεκάδα, από την οποία εκτός βρέθηκαν δύο ισχυρές ομάδες, οι Riwald Dakar Team και Hino Team Sugawara, που κατέλαβαν την 11η και 12η θέση αντίστοιχα.
Κλείνοντας, αξίζει να αναφέρουμε πως εκτός από τον Stephane Peterhansel, ιστορία έγραψε και ο Αργεντίνος Kevin Benavides, ο οποίος έγινε ο πρώτος αναβάτης από τη Ν. Αμερική που κερδίζει στις μοτοσικλέτες.
Ο συμπατριώτης του Benavides, Manuel Andujar, επικράτησε στα quad, ενώ ένας ακόμα Λατίνος, ο Χιλιανός Francisco Lopez Contardo ήταν πρώτος στα ελαφρά οχήματα, SSV.
