«Οι νέοι δεν ανεβαίνουν στα φορτηγά και αναζητούν εύκολες δουλειές». Είναι μια έκφραση που ακούμε συχνά από επαγγελματίες της μεταφοράς μεγαλύτερης ηλικίας. Και όμως υπάρχει και η άλλη η νεολαία. Αυτή που αγωνίζεται σκληρά, που ακολουθεί το δρόμο της καρδιάς της, προσπαθώντας παράλληλα να βελτιώσει τον τρόπο ζωής της.
Μια τέτοια περίπτωση αποτελεί η Μαρία Μπινιόλα από τη Βέροια η οποία ήδη μετράει δύο χρόνια προϋπηρεσίας πίσω από το επαγγελματικό τιμόνι, έχοντας γράψει εκατοντάδες χιλιόμετρα στις εθνικές οδούς. Η αγάπη και η θέληση για δουλειά, της δίνουν δύναμη για να ταξιδεύει καθημερινά σε όλη την Ελλάδα. Θα μας καλωσορίσει στην καμπίνα του DAF XF και μαζί της ξεκινούμε το επόμενο δρομολόγιο.
Έλεγχος του οχήματος
Πριν αρχίσουμε το δρομολόγιό μας η Μαρία κάνει μια βόλτα γύρω από το φορτηγό, ελέγχοντας σχολαστικά τους ιμάντες, τα φώτα και τα ελαστικά. Η ίδια θα μας πει σχετικά: «Αυτή τη συνήθεια την έχω κληρονομήσει από τον πατέρα μου. Πριν ξεκινήσω το δρομολόγιο, ελέγχω πάντα το φορτηγό, για να δω σε τι κατάσταση βρίσκεται. Αν όλα είναι εντάξει, τότε, αναχωρώ».
Η πρώτη επαφή
Θα επιβιβαστούμε στην καμπίνα του XF, στο σπίτι της, όπως συνηθίζει να λέει η ίδια. Τακτοποιεί τα πράγματά της και ξεκινάμε. Φεύγοντας από το εργοστάσιο, κάνει πραγματικές ασκήσεις ακριβείας για να αποφύγει κάποια διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα, περνώντας στην κυριολεξία στον πόντο δίπλα τους. Βγαίνοντας από τη Βέροια την ρωτάμε για την απόφασή της να ασχοληθεί με το επάγγελμα, με την ίδια να μας λέει: «Η πρώτη μου επαφή με το επάγγελμα ήρθε σε πολύ μικρή ηλικία, καθώς ο πατέρας μου είναι αυτοκινητιστής. Γνωρίζω εκ των έσω όλα τα καλά, καθώς και τα άσχημα του επαγγέλματος. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ταξιδεύω συνεχώς σε όλη την Ελλάδα και βρίσκομαι στην καμπίνα ενός φορτηγού».
Η αντιμετώπιση των συναδέλφων
Φτάνοντας στο εργοστάσιο, η Μαρία θα δώσει τα χαρτιά στην πύλη, και εν συνεχεία θα προσεγγίσει με το επικαθήμενο στη ράμπα. Παρατηρούμε ότι, όλα τα μάτια των συναδέλφων της θα πέσουν πάνω της. Ακόμη και σήμερα οι Ελληνίδες γυναίκες οδηγοί φορτηγών είναι ελάχιστες. Η ίδια χαμογελώντας θα μας πει: «Είναι μία συνηθισμένη εικόνα για εμένα, να με κοιτούν οι συνάδελφοί μου αλλά και οι υπόλοιποι οδηγοί στον δρόμο. Αναφορικά με τους συναδέλφους μου, στην αρχή νόμιζα ότι δε θα είμαι ευπρόσδεκτη σε ένα ανδροκρατούμενο επάγγελμα, αλλά ευτυχώς κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Στο σύνολό τους μου φέρονται άψογα. Είμαι πολύ τυχερή θα έλεγα στον τομέα αυτόν. Ο σεβασμός βέβαια είναι αμοιβαίος. Τους σέβομαι, τους εκτιμώ και όταν μπορώ να βοηθήσω κάποιον συνάδελφό μου στον δρόμο, θα το κάνω χωρίς δεύτερη σκέψη».
Οι δυσκολίες της δουλειάς
Το φόρτωμα μόλις ολοκληρώθηκε και παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής για τη Βέροια. Καθοδόν θα ρωτήσουμε την Μαρία για τις δυσκολίες της δουλειάς, με την ίδια να αναφέρει: «Είναι συνηθισμένες οι δυσκολίες του δρόμου. Δεν μπορώ να πω ότι αντιμετωπίζω κάποια ιδιαίτερη. Το επάγγελμά μας απαιτεί σωματική και ψυχική εγρήγορση διαρκώς. Να είσαι αφοσιωμένος στο δρόμο, να προσέχεις την οδήγησή σου και φυσικά των υπολοίπων χρηστών του δικτύου. Επίσης αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι δεν υπάρχει κάτι που να δυσκολέψει μια γυναίκα στο συγκεκριμένο επάγγελμα. Επιπλέον, δεν απαιτείται μυϊκή δύναμη».
