Volvo F-12 400...Ένα αυτοκίνητο πραγματικό κόσμημα των δρόμων το οποίο έδωσε ψωμί σε πολλούς Έλληνες αυτοκινητιστές, για αρκετές δεκαετίες, όπως συνηθίζουν να λένε οι ίδιοι. Ήταν η εποχή που η Volvo Trucks αντικαθιστούσε το μοντέλο F-89 με τη σειρά F και από τότε οι οδηγοί θα απολάμβαναν βελτιωμένες παροχές, με καλύτερη άνεση και πλουσιότερο εξοπλισμό. Η καμπίνα διαθέτει αυξημένους χώρους, ο κινητήρας αποδίδει περισσότερους ίππους και το βοηθητικό σύστημα πέδησης γίνεται ισχυρότερο. Ωστόσο, τα χρόνια πέρασαν, η τεχνολογία αναπτύχθηκε με γρήγορους ρυθμούς και η σειρά F αντικαταστάθηκε από την FH η οποία φέτος συμπληρώνει είκοσι πέντε χρόνια παρουσίας. Πλέον, τα F-12 μειώθηκαν σημαντικά, ελάχιστα κυκλοφορούν στους δρόμους, και πολλά από αυτά συνεχίζουν να προσφέρουν έργο κυρίως στα κράτη της Μέσης Ανατολής. Βέβαια, υπάρχουν και οι λαμπρές εξαιρέσεις όπου κάποιοι νέοι επιμένουν στα…παλιά!
Με μεράκι, αγάπη και όρεξη συντηρούν κάποια αυτοκίνητα τα οποία χαίρεσαι και καμαρώνεις να βλέπεις. Ξυπνούν μνήμες στους παλαιότερους και προσφέρουν όμορφες εικόνες στους νεότερους. Ο λόγος για τον ιδιοκτήτη της αφοί Συριδάκη μεταφορική, Μιχάλη Συριδάκη, ο οποίος με πολλή υπομονή και επιμονή διατηρεί ένα από ωραιότερα 12άρια της χώρα μας. Άλλωστε, όπως θα δείτε και στις φωτογραφίες τίποτα δεν μαρτυρά τα είκοσι επτά χρόνια ζωής του, με εκατομμύρια χιλιόμετρα στην πλάτη του και με εμφάνιση την οποία θα ζήλευαν και νεότερα μοντέλα φορτηγών. Αυτό οφείλεται στον Μιχάλη ο οποίος ασχολείται καθημερινά αρκετές ώρες με το Volvo του διατηρώντας το σε άριστη κατάσταση.
Ποιο είναι όμως αυτό το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που θα προσελκύσει ένα νέο αυτοκινητιστή να προτιμήσει το μοντέλο F από ένα FH, είναι η απορία μας, για να μας δώσει τελικά ο ίδιος την απάντηση: «Η οικογενειακή επιχείρησή μας η οποία δραστηριοποιείται στη μεταφορά από Αθήνα για Λέρο και Πάτμο έχει στόλο εννιά τράκτορες και αρκετές νταλίκες. Ανάμεσά τους ξεχωρίζω το συγκεκριμένο Volvo το οποίο θα έλεγα πως είναι το αγαπημένο μου ή πιο σωστά η αδυναμία μου, όπως συνηθίζω να λέω. Το αγοράσαμε το 2001 και σε αυτό έμαθα να οδηγώ, με δάσκαλο τον παππού μου Μιχάλη Συριδάκη, ο οποίος ξεκίνησε στο επάγγελμα το 1945, οπότε όπως καταλαβαίνετε έχω έντονο συναισθηματικό δέσιμο με το συγκεκριμένο αμάξι.
Η επιθυμία μου είναι να το έχω πάντα καθαρό και προσεγμένο και θεωρώ πως μέχρι ενός σημείου το έχω καταφέρει. Έχω βάλει κάποια ανοξείδωτα, όπως στην επάνω μπάρα και στα πλαϊνά σπόιλερ τα οποία ταιριάζουν ωραία στο κόκκινο χρώμα γιατί δημιουργούν έντονη αντίθεση». Κάπου εκεί θα αφήσουμε τον Μιχάλη να συνεχίσει το γυάλισμα στις ζάντες και θα ανοίξουμε την πόρτα για να δούμε το εσωτερικό. Όλα στην πένα!
Αυτή ήταν η πρώτη φράση που ήρθε στο μυαλό μας. Πώς να μην είναι άλλωστε όταν η επένδυση έχει καλύψει τα πάντα. Πεθαμένος, ντουλάπια, κρεβάτια, πλαϊνά έχουν ακόμη τη μυρωδιά της δερματίνης και χαίρεσαι να τα βλέπεις. «Πάντα μου άρεσε η ντυμένη καμπίνα, γιατί σε αυτήν περνάς τις περισσότερες ώρες της ημέρας σου οπότε θέλεις κάτι ευχάριστο να σου φτιάχνει τη διάθεση», θα μας αναφέρει τη στιγμή που θα γυρίσει το κλειδί στη μίζα και θα βάλει εμπρός τον κινητήρα. Ταυτόχρονα, θα ρίξει δυο-τρεις δυνατές γκαζιές και θα ακουστεί ο ήχος από την ελευθέρας εξάτμιση. «Κάποιες φορές χρειάζεται να ακούμε και αυτή τη μελωδία», θα μας πει χαμογελώντας ο Μιχάλης. Όσον αφορά τα μελλοντικά σχέδιά του για το 12άρι η απάντησή του είναι κοφτή και δεν χωράει συζήτηση. «Αυτό το αμάξι μας το έχουν ζητήσει πολλοί να το αγοράσουν αλλά δεν πρόκειται να το δώσουμε ποτέ και σε κανέναν. Θα μείνει για πάντα στην εταιρεία μας. Άλλωστε, όπως συνηθίζουμε να λέμε, η πρώτη αγάπη δεν ξεχνιέται»...
