«Το Volvo Βίκινγκ είναι το αγαπημένο μου φορτηγό». Αυτά είναι τα πρώτα λόγια του προέδρου των αυτοκινητιστών Δ.Χ. νομού Θήβας, Δημήτρη Λιανού, στον συντάκτη μας Παύλο Μαυρομύτη κατά τη συνάντησή τους στη Θήβα.
Ο λόγος της επίσκεψής μας είναι να δούμε από κοντά το νέο του απόκτημα, ένα Volvo FH. Οι περιγραφές για το συγκεκριμένο αυτοκίνητο άλλωστε ήταν οι καλύτερες και όλοι μας μιλούσαν επαινετικά για αυτό το FH.
Βλέποντάς το από κοντά επιβεβαιώνουμε ότι είχαν απόλυτο δίκιο. Πριν σας παρουσιάσουμε όμως τον τράκτορα με τις φανταχτερές αερογραφίες ας μας επιτρέψετε πρώτα να σας συστήσουμε τον ιδιοκτήτη του και να κάνουμε μια σύντομη αναδρομή στο παρελθόν του.
Από το χθες στο σήμερα
Ο Δημήτρης Λιανός είναι ένας από τους παλαιότερους εν ενεργεία αυτοκινητιστές της περιοχής του και έτσι μας δίνεται η δυνατότητα να γυρίσουμε πίσω το χρόνο και να έρθουμε στη δεκαετία του 1990.
Ο ίδιος θυμάται: «Ξεκίνησα στο χώρο της μεταφοράς πριν από 31 χρόνια και συνεχίζω ακόμη και σήμερα δυναμικά και με την ίδια όρεξη θα έλεγα για τη δουλειά. Το φορτηγό πρέπει να το αγαπάς, για να το καβαλάς. Η οδήγηση και γενικότερα η εμπορευματική μεταφορά είναι ένα απαιτητικό επάγγελμα. Πρέπει να είσαι αφοσιωμένος σε αυτό που κάνεις και, το βασικότερο, να το απολαμβάνεις.
Αυτή είναι η συμβουλή μου προς τα νέα παιδιά. Να ασχοληθούν με το επάγγελμα, να τους δώσουμε οι μεγαλύτεροι τα φώτα μας, όπως και εμείς τα πήραμε από τους παλαιότερους, και θα είναι επιτυχημένοι και ευτυχισμένοι από τη δουλειά».
«Εσύ Δημήτρη με τι φορτηγό ξεκίνησες;» θα τον ρωτήσουμε. «Το πρώτο μου αμάξι ήταν ένα DAF 2800 το "ταψί" που λέγαμε, χωρίς υπερυψωμένη καμπίνα. Ήταν σκληροτράχηλο και ανθεκτικό φορτηγό, αλλά δεν είχε καθόλου ανέσεις για τον οδηγό του. Εν συνεχεία αγόρασα το XF 430 και πρόσφατα το συγκεκριμένο Volvo το οποίο είναι ένα ξεκούραστο και αποδοτικό αυτοκίνητο».
Παλαιότερα ήταν καλύτερο το επάγγελμα
Ζητούμε από τον Δημήτρη να κάνει μια αναδρομή στο παρελθόν και να μας μιλήσει για το χώρο της μεταφοράς τη δεκαετία του ’90. «Την εποχή εκείνη δεν υπήρχε άγχος για τον οδηγό. Ξεκινούσα από την Αθήνα για τη Θεσσαλονίκη και μόλις ξεφόρτωνα έπαιρνα τηλέφωνο στο γραφείο να τους ενημερώσω και να μου δώσουν στοιχεία για την επόμενη φόρτωση. Η μεγαλύτερη ζημιά στο επάγγελμά μας θεωρώ ότι έγινε όταν μπήκε στην καθημερινότητά μας το κινητό τηλέφωνο.
Έκτοτε όλοι μας ζούμε με ένα μόνιμο άγχος. Το τηλέφωνο χτυπάει συνεχώς για να ενημερώνουμε πού είμαστε. Όλοι ρωτάνε τι ώρα θα φτάσουμε στον προορισμό μας. Αυτό όμως μας επιβαρύνει ψυχολογικά και ας μην το καταλαβαίνουμε εκείνη τη στιγμή.
Επίσης τα παλαιότερα χρόνια υπήρχε μεγαλύτερη αλληλεγγύη μεταξύ των συναδέλφων. Άλλωστε λίγο πολύ όλοι γνωριζόμασταν μεταξύ μας. Ξέραμε ποια γραμμή δουλεύει ο καθένας. Έτσι λοιπόν αν μας τύχαινε κάτι, όλο και κάποιος θα σταματούσε να βοηθήσει. Δυστυχώς αυτό δε συμβαίνει τώρα.
Μένεις στο δρόμο και είσαι μόνος σου και ας περάσουν δίπλα σου δεκάδες νταλίκες. Το επάγγελμα σήμερα έχει εξελιχθεί σε κάποιους τομείς και είναι προς όφελος του οδηγού, αλλά οικονομικά είμαστε χειρότερα.
Παλιότερα τα κόμιστρα ήταν καλύτερα και τα έξοδα περιορισμένα. Η χρυσή δεκαετία της μεταφοράς ήταν από το 1995 μέχρι το 2005. Έκτοτε το επάγγελμα το έχει πάρει η κατηφόρα.. Να αναφέρω ότι όλα αυτά τα χρόνια εργάζομαι στη μεταφορά κοντέινερ και έχω άριστη συνεργασία με την εταιρεία Εργοκίνηση».
Ο πολεμιστής!
Σχετικά με το Volvo ο Δημήτρης σχολιάζει: «Ανέκαθεν μου άρεσαν τα φορτηγά με τις αερογραφίες και όταν μου δόθηκε η δυνατότητα να αγοράσω το συγκεκριμένο το έκανα με μεγάλη χαρά. Το σχέδιο της καμπίνας είναι οι πολεμιστές Βίκινγκς δίνοντας έναν τόνο άγριας ομορφιάς στον τράκτορα.
Αυτό που διαπίστωσα στην πράξη είναι ότι με την αερογραφία το φορτηγό δεν περνάει από πουθενά απαρατήρητο και το κοιτάζουν όλοι, τόσο οι συνάδελφοι όσο και ο γύρω κόσμος.
Σίγουρα θέλει πολλή προσοχή για να διατηρείς το σχέδιο και τους χρωματισμούς σε άριστη κατάσταση αλλά ευτυχώς ακόμη και μετά από 31 χρόνια στο επάγγελμα το μεράκι και η αγάπη για το φορτηγό παραμένουν στα ύψη»!
