«Το φορτηγό αυτό είναι ολόκληρη η ζωή μου», μας είπε βαθύτατα συγκινημένος ο κ. Κώστας Ψυχάρης από τη Μηλήτσα Μεσσηνίας, στη συνάντησή μας και συνέχισε λέγοντάς μας: «Το αμάξι αυτό απαιτεί τον ανάλογο σεβασμό από εμένα, γιατί με αυτό έζησα την οικογένειά μου, έφτιαξα σπίτι και μεγάλωσα τα παιδιά μου με αξιοπρέπεια. Άλλους πόρους δεν είχα παρά μόνο το Mercedes-Benz 312 με το οποίο εκτελούσα τοπικά δρομολόγια αλλά και μακρύτερα προς την Αθήνα». Δεν τον διακόπτουμε και τον αφήνουμε να ξετυλίξει το κουβάρι των αναμνήσεων, η αρχή του οποίου βρίσκεται πολλές δεκαετίες πίσω και πιο συγκεκριμένα το 1978 όταν αγόρασε το φορτηγό του. Το μόνο που σκεφτόμασταν ήταν τα πρώτα του λόγια, πως το φορτηγό αυτό είναι ολόκληρη η ζωή του, και πώς να μην είναι άλλωστε αναρωτηθήκαμε, όταν για περίπου σαράντα χρόνια η ζωή του ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με αυτό.
«Σήμερα οι νέοι μεταφορείς έχουν όλες τις ανέσεις στη διάθεσή τους, με καινούργια φορτηγά τα οποία είναι εξοπλισμένα με σύγχρονα συστήματα ασφαλείας και το ταξίδι γίνεται πιο εύκολο γι' αυτούς. Εμείς στην εποχή μου, ας μου επιτραπεί η έκφραση, παλεύαμε με τα παλιά φορτηγά για να φέρουμε εις πέρας το δρομολόγιο. Άλλοτε σήκωναν θερμοκρασία, άλλοτε ζεσταίνονταν τα φρένα, ενώ το καλοκαίρι είχαμε πολλή ζέστη στην καμπίνα και το χειμώνα πολύ κρύο.
Προσπαθούσαμε να κοιμηθούμε λίγες ώρες επάνω στα καθίσματα και δεν βολευόμασταν καθόλου. Επίσης, τότε δεν είχαμε καθόλου καλό οδικό δίκτυο. Τώρα τη διαδρομή Καλαμάτα-Αθήνα ένα φορτωμένο φορτηγό την καλύπτει σε τρεισήμισι ώρες ενώ τότε χρειαζόμασταν σχεδόν τις διπλάσιες. Ξεκινούσαμε να κατέβουμε τον Αχλαδόκαμπο και κάναμε πρώτα το σταυρό μας για να πάνε όλα καλά, ειδικά το χειμώνα με τις παγωνιές. Βέβαια στα δικά μας χρόνια ήταν καλύτερα στο οικονομικό θέμα, με περισσότερες αποδοχές και λιγότερα έξοδα. Μην ξεχνάτε ακόμη ότι υπήρχε μεγαλύτερος όγκος δουλειάς και λιγότερα φορτηγά. Επιστρέφαμε πάντα φορτωμένοι από την Αθήνα και γνωρίζαμε ότι στην Καλαμάτα ή στη γύρω περιοχή έχουμε εξασφαλισμένο φορτίο ανόδου, κουβαλώντας κυρίως ελιές και σταφίδες».
Η συνέχεια
Περνώντας τα χρόνια οι αντοχές των οδηγών μειώνονται και η κούραση έρχεται πιο εύκολα, με αποτέλεσμα τα μακρινά δρομολόγια να μην αποτελούν πρώτη προτεραιότητα και να περιορίζονται σε πιο κοντινά. Έτσι και ο κ. Κώστας, από τα τέλη της δεκαετίας του '90 δραστηριοποιήθηκε σε δρομολόγια εντός του νομού μεταφέροντας κυρίως αγροτικά προϊόντα, καθώς τα παιδιά του σπούδασαν στο πανεπιστήμιο και ακολούθησαν διαφορετική επαγγελματική κατεύθυνση. Ακόμη και με τη συνταξιοδότησή του δεν σκέφτηκε ούτε στιγμή να παρατήσει το όχημά του, το οποίο διατηρεί σε λειτουργική κατάσταση μέχρι και σήμερα. Άλλωστε την ημέρα της φωτογράφισης τον συναντήσαμε στο καφενείο που συχνάζει, παρέα με το φορτηγό του. «Το Mercedes μου το έχω σαν επιβατικό αυτοκίνητο και όπου θέλω να πάω, χρησιμοποιώ αυτό», δήλωσε χαρακτηριστικά.
Ο μεγάλος καημός
«Με το φορτηγό μου γερνάμε μαζί», λέει χαριτολογώντας ο κ. Κώστας και σχολιάζει: « Είναι μοντέλο του 1960 και εγώ το αγόρασα το 1978, οπότε τη μισή μου ζωή την πέρασα με αυτό. Ο μεγάλος μου καημός είναι ότι κάποια στιγμή δεν θα μπορώ να το συντηρώ αλλά δεν θέλω να το αφήσω στον παλιατζή. Αντίθετα, θέλω να βρεθεί κάποιος νοικοκύρης να το πάρει και να το κρατήσει για πολλά χρόνια ακόμη, είτε με πινακίδες ιστορικού οχήματος, είτε για να το έχει στη δούλεψή του. Ακόμη και αν είναι δυνατόν να φιλοξενηθεί σε κάποιο μουσείο για να διδάσκει στους νέους ότι με καλή συντήρηση τα σίδερα δεν χαλάνε ποτέ»...
