Τις δεκατίες του '70 και του '80, η μεταφορική δραστηριότητα γνώριζε τη μεγάλη ανάπτυξη στη χώρα μας, η οποία συνεχίστηκε έντονα μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 2000. Τα πρώτα χρόνια, όπως μας αναφέρουν οι μεγαλύτερης ηλικίας αυτοκινητιστές, όλα τα φορτηγά, τόσο των εθνικών όσο και των διεθνών μεταφορών, είχαν συνεχή εργασία.
Ήταν η εποχή που τα φορτία ήταν περισσότερα από το τονάζ των φορτηγών, οπότε τα κόμιστρα ήταν καλοπληρωμένα, και το βασικότερο, πληρώνονταν τοις μετρητοίς.
Το κόστος εξάλλου λειτουργίας των φορτηγών ήταν χαμηλότερο λόγω μειωμένων εξόδων και ελάχιστης φορολογίας. Βέβαια, το επάγγελμα των αυτοκινητιστών ήταν πραγματικό λειτούργημα, αν αναλογιστεί κάποιος το δύσκολο οδικό δίκτυο στο οποίο οδηγούσαν, με οχήματα χωρίς πολλές ανέσεις και συστήματα ασφαλείας. «Κατεβαίναμε όλη την Κατάρα με πρώτη ταχύτητα, ενεργοποιημένο κλαπέτο και φορτίο πάνω από 40 τόνους», μας διηγούνται οι συνομιλητές μας. «Ήταν δύσκολες οι συνθήκες και το φορτηγό ήθελε έμπειρα χέρια».
Όσοι συνεχίζουν μέχρι σήμερα στο επάγγελμα έχουν την τύχη να γνωρίσουν από κοντά τα επιτεύγματα της τεχνολογίας με σύγχρονα οχήματα, με αποκορύφωμα φυσικά τα αυτόνομα φορτηγά, στα οποία ο οδηγός απλά θα είναι παρατηρητής! Στην εποχή τη δική τους μεγαλούργησαν άλλα μοντέλα φορτηγών με κορυφαία όλων τη σειρά N και F της Volvo, τα 140 και 141 της Scania, 2800-3300 και 3600 της DAF, τις θρυλικές γουρούνες της Mercedes-Benz και τα ΜΑΝ-Bussing. Το βασικό χαρακτηριστικό όλων αυτών των οχημάτων ήταν η αξιοπιστία που έδειξαν σε βάθος χρόνου, με λίγες αβαρίες και ζημιές. Σήμερα, ορισμένα από αυτά συνεχίζουν το έργο τους στους ελληνικούς δρόμους, κυρίως για τη μεταφορά αγροτικών προϊόντων, ενώ αρκετά έχουν πουληθεί σε χώρες της Μέσης Ανατολής.
Road Train...
Στα περίχωρα των Τρικάλων, και συγκεκριμένα στο χωριό Γεωργανάδες, βρίσκεται ένα ξεχωριστό Road Train από τα παλιά, ένα Volvo N88 της δεκαετίας του '70 με διαξονική ρυμούλκα. Δυστυχώς, ο πρώτος ιδιοκτήτης του δεν βρίσκεται πια στη ζωή και έτσι δεν μπορέσαμε να αντλήσουμε πληροφορίες σχετικά με το ιστορικό του οχήματος.
Ωστόσο, ο γιος του Χρήστος Θεοδώρου, μας υποδέχθηκε φιλόξενα και μας έδωσε την ευκαιρία να φωτογραφίσουμε το περιποιημένο όχημά του. Άλλωστε το Ν88 κυκλοφορεί ακόμη και σήμερα, κυρίως σε χωματουργικές εργασίες.
Χάρη στη φροντίδα του ιδιοκτήτη του, η οποία εστιάζεται κυρίως στο χρωματισμό του Ν 88 με κόκκινο χρώμα στο κουβούκλιο της καμπίνας και μπλε στις καρότσες του, το φορτηγό διατηρεί τη φρεσκάδα του στο δρόμο.
Η πραγματική δουλειά όμως φαίνεται κάτω από το σασί που δεν υπάρχει ούτε μια σκουριά ή σάπισμα. Η αρχοντιά του μουράτου τονίζεται από τα μπροστινά μπαστούνια, τη νίκελ ρίγα στο πλάι και φυσικά από τα χρωμιωμένα σήματά του.
Ανοίγοντας την πόρτα του οδηγού και βλέποντας το εσωτερικό της καμπίνας, ένας νέος οδηγός σίγουρα πρόκειται να εκτιμήσει τις παροχές των σύγχρονων φορτηγών, καθώς οι πρόγονοι των σημερινών FH και NH δεν παρείχαν τις αυξημένες εργονομικές ανέσεις στους οδηγούς. Μετά από ένα πολύωρο και κουραστικό ταξίδι από Αθήνα για Θεσσαλονίκη, όταν ο οδηγός ήθελε να ξεκουραστεί για κάποιες ώρες αυτό ήταν εφικτό μόνο στα καθίσματα, ενώ, εάν είχε μαζί του και συνοδηγό κάτι τέτοιο ήταν πρακτικά αδύνατο. Το μεγάλο τριάκτινο τιμόνι, ο ψηλός λεβιές, το επίπεδο ταμπλό και το διαιρεμένο παρμπρίζ αποτελούν τα βασικά χαρακτηριστικά του Ν88 ενώ η ηχομόνωση στην καμπίνα, όταν αυτό κινείται με μεγάλη ταχύτητα, είναι μια λέξη άγνωστη...
