«Η ζωή σου μια νταλίκα με μπαγάζια και με ΙΚΑ». Πραγματικά, ο στιχουργός του γνωστού λαϊκού τραγουδιού, Κώστας Τριπολίτης, πέτυχε διάνα την περιγραφή της ζωής ενός επαγγελματία οδηγού. Ειδικά στην περίπτωση του διεθνομεταφορέα, ο οποίος βρίσκεται συνεχώς στην καμπίνα του φορτηγού του και οργώνει τους αυτοκινητόδρομους στις εσχατιές του εξωτερικού. Μέσα σε λίγες ώρες αλλάζει πολλές παραστάσεις και εικόνες. Από το λιμάνι της Ανκόνας περνάει στην Αυστρία ανεβαίνοντας από το Μπρένερο, εν συνεχεία διασχίζει τη Γερμανία και φτάνει στην Ολλανδία για ξεφόρτωμα, φόρτωμα και παίρνει πάλι το δρόμο της επιστροφής. Αυτή είναι η καθημερινότητα των οδηγών ψυγείων, αυτή είναι και της Αφροδίτης Γκαλένη τα τελευταία δεκαοχτώ χρόνια. Η ίδια δεν προτίμησε τη σιγουριά και την ευκολία μιας δουλειάς γραφείου, αλλά τις δυσκολίες του δρόμου, πίσω από το τιμόνι μιας νταλίκας. Έκανε το όνειρό της πραγματικότητα, όπως μας εκμυστηρεύεται η ίδια, και αυτό είναι που την ευχαριστεί περισσότερο από οτιδήποτε στη ζωή.
Ο συντάκτης μας Παύλος Μαυρομύτης την συνάντησε σε πάρκινγκ στον Ασπρόπυργο τη στιγμή που τακτοποιούσε τα πράγματά της στην καμπίνα, λίγο πριν ξεκινήσει το δρομολόγιό της για το εξωτερικό, και συνομίλησε μαζί της καταγράφοντας σημαντικά στοιχεία από την εμπειρία της στη δουλειά.
Τα πρώτα βήματα
Η ενασχόλησή μου με το επάγγελμα έγινε τυχαία καθώς δεν έχω κανέναν στο συγγενικό μου περιβάλλον που να ασχολείται με τα φορτηγά. Ο πατέρας μου ήταν χειριστής σκαπτικών μηχανημάτων και τα καλοκαίρια πήγαινα μαζί του στη δουλειά. Μου άρεσε από μικρή ηλικία να ασχολούμαι με γράσα και μουτζούρες. Μια μέρα που ήμασταν μαζί σε ένα εργοτάξιο είδα για πρώτη φορά από κοντά φορτηγό και τη δουλειά του οδηγού και εκείνη τη στιγμή κατάλαβα τι επάγγελμα θα έκανα στο μέλλον.
Την απόφαση που πήρα τότε δεν την άλλαξα μέχρι σήμερα. Πλέον εργάζομαι σαν επαγγελματίας οδηγός δεκαοχτώ χρόνια και το μόνο που εύχομαι στον εαυτό μου είναι να πάρω σύνταξη από αυτό επάγγελμα. Στην πορεία των χρόνων δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό να ασχοληθώ με κάτι άλλο.
Το όνειρο που πραγματοποίησα
Το όνειρό μου ήταν να γίνω οδηγός φορτηγού και τελικά τα κατάφερα. Το φορτηγό για εμένα είναι μια αγάπη που δεν τελειώνει. Σταματάω για ωράριο και ανυπομονώ να ξεκινήσω και πάλι και να βρεθώ στους δρόμους. Με όση χαρά και ευχαρίστηση ξεκίνησα, με την ίδια συνεχίζω και σήμερα.
Δεκαοχτώ χρόνια στο τιμόνι και κάθε φορά που φεύγω για δρομολόγιο αισθάνομαι υπέροχα. Για μένα δεν είναι μόνο επάγγελμα αλλά τρόπος ζωής.
Καμία δυσκολία για τις γυναίκες
Στην εποχή που ζούμε πλέον τα πάντα είναι εύκολα για όλους μας. Θεωρώ ότι και για μια γυναίκα οδηγό φορτηγού δεν υπάρχει καμία δυσκολία στο επάγγελμα. Μερικά βασικά πράγματα να ξέρει γύρω από το φορτηγό για να μπορεί να βοηθήσει τον εαυτό της και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Επίσης η εμπειρία από το δρόμο είναι το καλύτερο σχολείο, οπότε καθημερινά θα μαθαίνει νέα πράγματα τα οποία θα της είναι χρήσιμα στην επαγγελματική της σταδιοδρομία. Να ξέρετε ότι το επάγγελμά μας δεν έχει να κάνει με δυναμικές γυναίκες και όχι. Θεωρώ ότι όλες ανεξαιρέτως μπορούν να αντεπεξέλθουν στη δουλειά μας αρκεί να πληρούν ένα βασικό κριτήριο κατά τη γνώμη μου. Να αγαπάνε την νταλίκα και το δρόμο.
Ένα αξέχαστο δρομολόγιο
Αρκετές φορές μου ζητάνε φίλοι και γνωστοί μου να τους διηγηθώ κάποιο αξέχαστο περιστατικό από τα ταξίδια μου αλλά ειλικρινά σας μιλάω είναι δύσκολο ποιο να πρωτοθυμηθώ. Κάθε δρομολόγιο είναι μια αξέχαστη εμπειρία και όλο και κάτι καινούργιο θα συμβεί, είτε στο δρόμο, είτε στα καράβια, είτε στα πάρκινγκ και στα εργοστάσια. Θα σας πω όμως μια αστεία ιστορία με την οποία είχα γελάσει πολύ. Είχα φορτώσει στην Ισπανία ευπαθή προϊόντα και φτάνοντας στη φίρμα που ήταν να ξεφορτώσω στην Ελλάδα, κατέβηκα από το φορτηγό και πήγα στους υπεύθυνους να ρωτήσω σε ποια ράμπα πρέπει να κολλώσω την νταλίκα. Η απάντησή τους ήταν, πες στον μπαμπά σου να το βάλει στη ράμπα νούμερο ένα, γιατί δεν ήξεραν ότι οδηγάω εγώ το φορτηγό. Στο σημείο ήταν μαζεμένοι και αρκετοί συνάδελφοί μου. Όταν άνοιξα τις πόρτες από τον θάλαμο με κοίταξαν κάπως περίεργα και όταν είδαν ότι εγώ κολλώνω το επικαθήμενο στη ράμπα, τότε αντιλαμβάνεστε τι έγινε. Όλοι έμειναν και με κοιτούσαν με απορία.
Η αντίδραση του κόσμου
Στην αρχή πρέπει να με δει ο κόσμος ότι βρίσκομαι στο τιμόνι του φορτηγού, γιατί είμαι κοντούλα. Είμαι εκεί πίσω από το τραπεζάκι! Όταν τελικά με δουν, στην αρχή ακινητοποιούνται και μετά χαμογελάνε, άντρες και γυναίκες.
H συμπεριφορά των συναδέλφων
Επειδή μου αρέσει να μιλάω πάντα με αλήθειες θα σας πω ότι κάποιοι είναι κύριοι, ευγενικοί και με τρόπους. Ωστόσο υπάρχουν και κάποιοι άλλοι τους οποίους όμως δεν θα αποκαλέσω συναδέλφους, οι οποίοι γίνονται χυδαίοι κάποιες φορές, με ανάρμοστη συμπεριφορά. Έτσι βέβαια χαλάει η έννοια της συναδελφικότητας. Τέτοιους ανθρώπους όμως τους απομονώνω και πορεύομαι μόνο με αυτούς που αξίζουν.
Οι συμβουλές σε μια νέα κοπέλα
Η δική μου συμβουλή – παρότρυνση σε μια νέα κοπέλα που ενδιαφέρεται να γίνει επαγγελματίας οδηγός είναι ότι αν αγαπάει το συγκεκριμένο επάγγελμα να το ακολουθήσει. Όπως ανέφερα και νωρίτερα δεν κρύβει κάποια δυσκολία λόγω μυϊκής αντοχής σε σχέση με τους άντρες. Μπορεί δηλαδή να τα καταφέρει πολύ εύκολα. Αυτό που θα της συνιστούσα να προσέξει είναι την συμπεριφορά της και να είναι κυρία με κάπα κεφαλαίο σε όλες τις επαφές της καθημερινά. Να μη δίνει δικαιώματα σε κανέναν και να κοιτάει τη δουλειά της, γιατί στο τέλος δεν πρόκειται να την βοηθήσει σε τίποτα. Όλα θα τα κερδίσει μόνη της.
