Τη Διεθνή Έκθεση της Φρανκφούρτης (ΙΑΑ) του 1955, είχε επιλέξει η Mercedes-Benz (γνωστή τότε ως Daimler-Benz) για να παρουσιάσει στο ευρύ κοινό δύο πολύ σημαντικές πρεμιέρες: το πρώτο της van, L 319, και το πρώτο της minibus, O 319, δύο εμβληματικά οχήματα που έμειναν στην παραγωγή μέχρι το 1968.
Αυτά τα οχήματα, που σχεδιάστηκαν και εξελίχθηκαν από μια ομάδα με επικεφαλής τους Hermann Ahrens και Eugen Stump, έκλεισαν δύο σημαντικά κενά στη σειρά προϊόντων της μάρκας: τα vans ωφέλιμου φορτίου 1-2 τόνων και τα minibuses με έως και 18 θέσεις (επιπλέον του οδηγού).
Σημειώνεται, πως όλα ξεκίνησαν λίγα χρόνια νωρίτερα, όταν το 1949 ο γενικός διευθυντής, Dr Wilhelm Haspel, είχε θέσει σε μία συνεδρίαση την ανάγκη ενός επαγγελματικού οχήματος του ενός τόνου, το οποίο θα μπορούσε να εξοπλίζεται με έναν κινητήρα ντίζελ προερχόμενο από τα επιβατικά αυτοκίνητα. Δύο χρόνια αργότερα, ξεκίνησαν οι δοκιμές του πρωτότυπου οχήματος που διέθετε ωφέλιμο φορτίο 1,5 τόνου. Ωστόσο, από το 1951 ως το 1954, οι μηχανικοί σχεδίασαν το τελικό όχημα εντελώς από το μηδέν.
Αναλυτικότερα, οι κινητήρες, τα κιβώτια ταχυτήτων και τα συστήματα διεύθυνσης αποτέλεσαν «δάνεια» από τη γκάμα επιβατικών αυτοκινήτων. Η έκδοση van διέθετε μήκος 4,8 μέτρων, μεταξόνιο 2.850 χλστ. και προσέφερε όγκο χώρου φόρτωσης 8,6 κ.μ. Ακριβώς όπως και το μεγαλύτερο O 321 H που έφερε τον κινητήρα πίσω, η σειρά μοντέλων 319 είχε ένα σασί τύπου σκάλας και ένα υποπλαίσιο, στο οποίο είχαν βιδωθεί η γραμμή κίνησης, ο άκαμπτος μπροστινός άξονας, η αντιστρεπτική ράβδος κ.α.
Νέες εκδόσεις και ονοματολογία
Από το 1963, το ελαφρύ φορτηγό προσφερόταν και με μεταξόνιο 3.600 χλστ., γεγονός που επέτρεψε τη δημιουργία νέων εκδόσεων. Σε αυτό το σημείο, το ωφέλιμο φορτίο αυξήθηκε από τους 1,75 στους 2,0 τόνους, χάρη στα ενισχυμένα φρένα και ελατήρια. Η ονομασία του μοντέλου άλλαξε επίσης, με τη βενζινοκίνητη έκδοση να αποκαλείται L 407 και την πετρελαιοκίνητη L 405. Σημειώνεται, πως οι νέες ονομασίες περιγράφουν το βάρος και την απόδοση: ο κινητήρας στο πρώτο φορτηγό τεσσάρων τόνων παρήγαγε 70 ίππους, ενώ ο κινητήρας του άλλου οχήματος απέδιδε 50 ίππους. Αυτή η ονοματολογία έγινε στάνταρ για όλα τα επαγγελματικά οχήματα της Mercedes-Benz για τις επόμενες δεκαετίες.
Αξίζει να αναφερθεί, πως αρχικά τα δύο μοντέλα εξοπλίζονταν με τον 1.800άρη 4κύλινδρο κινητήρα πετρελαίου, OM 636, ο οποίος απέδιδε 43 ίππους. Το 1961, αντικαταστάθηκε από τον 2λιτρο, OM 621, των 50 ίππων, ενώ το 1965 η απόδοση του εν λόγω κινητήρα αυξήθηκε στους 55 ίππους. Το 1957 λανσαρίστηκαν οι βενζινοκίνητες εκδόσεις, που έφεραν το 4κύλινδρο σύνολο, M 121, των 65 ίππων. Το 1961 η απόδοσή του ανέβηκε στους 68 ίππους και το 1965 στους 80 ίππους.
