Με αφορμή το θέμα στη σελίδα 36 για την υποχρέωση των διεθνομεταφορέων ν΄αντικαταστήσουν τους ταχογράφους με τους νεότερους 2ης έκδοσης, θα σταθούμε σε αυτό που έχει να κάνει με τη βασική λειτουργία κάθε ταχογράφου σε οποιοδήποτε φορτηγό κυκλοφορεί εντός Ελλάδας, δηλαδή την καταγραφή των ωρών οδήγησης, των διαλειμμάτων και της ανάπαυσης του οδηγού.
Η μη τήρηση των παραπάνω, αποτελεί τη συχνότερη παράβαση των φορτηγών που ελέγχονται στο δρόμο ως αποτέλεσμα της εκπαίδευσης που έχουν λάβει τα Μικτά Κλιμάκια των Περιφερειών και αυτό, γιατί σύμφωνα με τον Ευρωπαϊκό Κανονισμό κάθε χώρα είναι υποχρεωμένη να διενεργεί συγκεκριμένο αριθμό ελέγχων που αφορούν αποκλειστικά στη λειτουργία των ταχογράφων, ανάλογα με τον αριθμό των φορτηγών/λεωφορείων που κυκλοφορούν στο έδαφος της.
Πονεμένες ιστορίες
Αλλά ενώ οι έλεγχοι βαίνουν αυξανόμενοι, οι παραβάσεις δεν μειώνονται, παρά το γεγονός ότι τα πρόστιμα είναι από τα υψηλότερα της νομοθεσίας. Η αιτία γνωστή σε όλους. Μιλάμε για την ίδια πονεμένη ιστορία.
Οι οδηγοί ρίχνουν πάντα το φταίξιμο στο αφεντικό που τους πιέζει και τους απειλεί με απόλυση αν δεν παραδώσουν το φορτίο στην ώρα του, το οποίο φορτίο μπορεί να είναι το δεύτερο, το τρίτο ή και το τέταρτο της ημέρας, όπως για παράδειγμα συμβαίνει με τα κουτιά.
Ωστόσο, στο ίδιο ποσοστό παραβατικότητας βρίσκονται και οι ιδιοκτήτες-οδηγοί, οι οποίοι επικαλούνται τη συνέπεια που πρέπει να τους διακρίνει στις φορτώσεις ή στις παραδόσεις και στην ανάγκη να καλύψουν τις χαμένες ώρες των απρόοπτων καθυστερήσεων και των τραγικών πολλές φορές κυκλοφοριακών συνθηκών. Εδώ, είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Κηφισού που εξαντλεί όλα τα υπολειπόμενα ωράρια δουλειάς των οδηγών, όπως συμβαίνει επίσης με τα πολύωρα μποτιλιαρίσματα εξαιτίας ατυχημάτων ή άλλων απρόβλεπτων γεγονότων (κλείσιμο δρόμων κ.λ.π.).
Βέβαια, ο νομοθέτης, παραβλέπει όλα τα παραπάνω. Θεωρεί ότι κάθε υπέρβαση των ωρών οδήγησης και μη ανάπαυσης του οδηγού, εγκυμονεί κίνδυνο ατυχήματος και όχι άδικα, αφού το 80% των ατυχημάτων οφείλονται αποδεδειγμένα στην κόπωση των οδηγών. Ατυχήματα που γίνονται δυστυχήματα με τραυματισμούς και θανάτους άλλων χρηστών του δρόμου.
Έτσι, πάνω από κάθε πονεμένη ιστορία, θα πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουμε το θέμα της ασφάλειας. Δύσκολο βέβαια, γιατί ο καθένας μας πιστεύει ότι τα ατυχήματα συμβαίνουν στους άλλους. ‘Όχι σε μας.
Επομένως, τι άλλο απομένει για να συμμορφωθούμε με τον κανονισμό;
Απομένει, φίλοι αναγνώστες, η στρέβλωση του υγιούς ανταγωνισμού. Γιατί, όποιος παραβιάζει τα ωράρια, έχει χαμηλότερο εργατικό κόστος και περισσότερο χρόνο για να υφαρπάξει μια παραπάνω μεταφορά σε βάρος εκείνου που δουλεύει νόμιμα.
Άλλο δεν έχω να προσθέσω και βέβαια, αντιλαμβάνομαι ότι για πολλούς γίνομαι δυσάρεστος. Το δέχομαι…
Καλό μήνα και πάντα καλοτάξιδοι__
