Ξεκίνησαν στο χώρο της μεταφοράς, οδηγοί ή ιδιοκτήτες, από αγάπη και μεράκι για το φορτηγό, αρκετοί ακολουθώντας το επάγγελμα των γονιών τους, με όραμα και ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
Στην πορεία όμως και με την ανάλογη εμπειρία πλέον πίσω από το επαγγελματικό τιμόνι και με μια πιο ψύχραιμη ματιά, συνειδητοποιούν ότι το επάγγελμα κρύβει πολλές δυσκολίες και όσο περνάει ο καιρός το μέλλον γίνεται αβέβαιο. Νέοι άνθρωποι αφήνουν καθημερινά πίσω τις οικογένειές τους και ταξιδεύοντας ανά την Ελλάδα ή το εξωτερικό παλεύουν για την επιβίωσή τους και ένα καλύτερο αύριο. Ο συντάκτης μας Παύλος Μαυρομύτης συνομιλεί με πέντε νέους μεταφορείς οι οποίοι εκφράζουν τους προβληματισμούς και τις σκέψεις τους, ενώ παράλληλα καλούν τα νέα παιδιά που φεύγουν στο εξωτερικό για αναζήτηση εργασίας να μείνουν στη χώρα μας και να προσπαθήσουν. «Δύσκολο το επάγγελμα, αλλά το παλεύουμε» μας λένε. Ο λόγος στους ίδιους:
Στέλιος Παπανικολάου
«Η δουλειά μας δεν είναι ένα απλό επάγγελμα, αλλά τρόπος ζωής και ο νέος που θέλει να την ακολουθήσει πρέπει να την αγαπάει. Αν πιστεύει πως μπορεί να προσαρμόσει την προσωπική του ζωή γύρω από αυτό, τότε τον προκαλώ να το τολμήσει. Εγώ κατεβαίνω από το φορτηγό το Σάββατο το μεσημέρι και περιμένω τη Δευτέρα το πρωί να πάω δρομολόγιο, τόσο πολύ μου αρέσει. Πρέπει να ξέρει όμως ότι την περίοδο αυτή το επάγγελμα περνά μεγάλη κρίση. Μειώνεται η δουλειά στο εμπόριο συνεχώς, το οποίο έχει άμεσο αντίκτυπο στη δική μας. Υπάρχουν μέρες που καθόμαστε και περιμένουμε μήπως βγει κάποιο δρομολόγιο, για να ξεκολλήσουμε από την κατάσταση αυτή. Επίσης, η πίεση του φορολογικού είναι μεγάλη για όλους μας και αρκετοί συνάδελφοι δυσκολεύονται να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους.
Αυτό που με στεναχωρεί όμως είναι ότι βλέπω νέους ανθρώπους, οδηγούς ή οι ιδιοκτήτες να τα παρατούν και να φεύγουν στο εξωτερικό για ανεύρεση εργασίας. Έχω πρόσφατο προσωπικό παράδειγμα φίλου μου, ο οποίος πήγε στη Γερμανία να γίνει οδηγός, αλλά μην φανταστείτε ότι και εκεί είναι εύκολα. Ναι μεν έχουν καλές αποδοχές, αλλά το κόστος ζωής είναι μεγάλο.
Εγώ παροτρύνω όλους τους νέους να μείνουν στην Ελλάδα και από κοινού να το παλέψουμε για να πετύχουμε κάτι καλό και να δημιουργήσουμε μια χώρα πρότυπο με καλύτερη ποιότητα ζωής. Τις δύσκολες αυτές ώρες πρέπει να σκεφτούμε ενωτικά και όχι ο καθένας μας το προσωπικό του συμφέρον».
Κοντογιαννίδου Ζωή
«Κάθε μέρα στους δρόμους που κυκλοφορώ αποκτώ εμπειρία και προσπαθώ να διαχειρίζομαι όλες τις καταστάσεις…» αναφέρει μεταξύ άλλων η Ζωή Κοντογιαννίδου, η οποία ατενίζει με αισιοδοξία το μέλλον παρά τα προβλήματα που βιώνει καθημερινά. Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η αφήγηση της Ζωής που θα διαβάσετε στη συνέχεια.
Αναστάσιος Χατζηνικολάου
«Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Θα πρέπει εμείς, σαν νέοι αυτοκινητιστές στο επάγγελμα να προσπαθήσουμε για ένα καλύτερο μέλλον. Είναι η δουλειά των πατεράδων μας και οφείλουμε να τη συνεχίσουμε με αγάπη και μεράκι. Αν και δύσκολα, θα το παλέψουμε. Η δουλειά πέφτει και ο ανταγωνισμός μεγαλώνει. Δεν βλέπω με αισιοδοξία ούτε το παρόν, ούτε το μέλλον της μεταφοράς και αν συνεχιστεί σε αυτό το πλαίσιο που δουλεύουμε σήμερα με χαμηλά κόμιστρα και αυξημένο εξοδολόγιο, τότε σύντομα θα έχουμε προβλήματα επιβίωσης. Το πού θα καταλήξει αυτή η κατάσταση δεν ξέρουμε, αλλά τώρα κάνουμε έναν αγώνα (σ.σ πορεία αυτοκινητιστών στα Μάλγαρα) για ένα καλύτερο αύριο όλων μας. Το 2015 δεν μας πήγε καλά σαν χρονιά, ιδιαίτερα μετά την επιβολή των capital controls, αλλά το λυπηρό είναι ότι ούτε το 2016 ξεκίνησε καλά. Από τη μια η αναδουλειά, από την άλλη οι κινητοποιήσεις των αγροτών εξαιτίας των οποίων αναγκαζόμαστε να αναζητούμε δευτερεύον οδικό δίκτυο με μεγαλύτερο κόστος, δεν μας βοηθούν. Από το κακό στο χειρότερο... Ευελπιστούμε βέβαια να αλλάξει η κατάσταση αυτή και να πάνε κάπως καλύτερα τα πράγματα.
Ένα νέο παιδί που θέλει να ακολουθήσει το επάγγελμά μας φυσικά και θα τον ενθαρρύνω να το κάνει. Η δουλειά μας έχει ανάγκη από νέα παιδιά και νέα μυαλά που θα βοηθήσουν το χώρο μας να πάει καλύτερα. Σίγουρα δεν είναι το ευκολότερο επάγγελμα, έχει μεγάλη επικινδυνότητα καθημερινά στους δρόμους, ξενύχτι και άγχος, αλλά αν το αγαπάει θα τα καταφέρει».
Τάσος Ορτουλίδης
«Εγώ από μικρός είχα μεράκι για το φορτηγό αλλά βλέπω ότι όσο πάει χειροτερεύει η κατάσταση και είναι δύσκολα για έναν νέο να ξεκινήσει στο επάγγελμα αυτό. Στην πορεία τα είδα πιο δύσκολα απ' ότι περίμενα, κοιμάσαι μέσα στο φορτηγό, είσαι μακριά από το σπίτι σου, κυκλοφορείς συνέχεια μόνος σου και γενικά έχεις πολύ άγχος. Οι δουλειές μειώθηκαν, τα κόμιστρα έπεσαν, οι δρόμοι δεν είναι καλοί, ειδικά στη Βόρεια Ελλάδα που κινούμαι εγώ και συνέχεια γίνονται ατυχήματα με τα φορτηγά. Πληρώνουμε διόδια και τέλη και παρ' όλα αυτά δεν έχουμε καλούς δρόμους.
Πριν αποφασίσει ένας νέος να ακολουθήσει τη δουλειά μας πρέπει να το σκεφτεί πολύ καλά και ειδικά για έναν οικογενειάρχη, που θα λείπει μέρες ολόκληρες από το σπίτι του είναι ακόμη πιο δύσκολα.
Παράπονο δικό μου αλλά και πολλών συναδέλφων είναι ότι η αστυνομία κάνει εξονυχιστικούς ελέγχους κυρίως σε ελληνικά φορτηγά ενώ τα αλλοδαπά, βουλγάρικα, σκοπιανά, δεν τα ελέγχει όσο θα έπρεπε».
Το φορτηγό σας ακινητοποιείται στη μέση της εθνικής οδού εξαιτίας μηχανικής βλάβης και καλείτε την Οδική Βοήθεια Βαρέων Οχημάτων να σας ρυμουλκήσει. Λίγο αργότερα καταφτάνει ένα τριαξονικό Mercedes-Benz με γερανό και από τη θέση του οδηγού κατεβαίνει μια νέα χαμογελαστή κοπέλα. Με γρήγορες και μεθοδικές κινήσεις, φορτώνει το όχημά σας, το δένει προσεκτικά και ξεκινάει για το συνεργείο. Για τους περισσότερους αποτελεί μια παράξενη και ασυνήθιστη εικόνα, ωστόσο για τους πελάτες της Ζωής Κοντογιαννίδου είναι κάτι το συνηθισμένο τον τελευταίο ενάμιση χρόνο.
Η ίδια αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες στο ξεκίνημά της, με τον πρόωρο θάνατο του πατέρα της, την οικονομική δυσπραγία αλλά και τα προσωπικά προβλήματα υγείας, τα οποία φάνταζαν ανίκητα. Ωστόσο, με αγάπη, υπομονή και επιμονή για το επάγγελμα που επέλεξε να ακολουθήσει, κατάφερε να γυρίσει ξανά το κλειδί στη μίζα, να φτιάξει το δικό της πελατολόγιο και να ατενίζει πλέον το μέλλον με αισιοδοξία.
Τη συναντήσαμε στον Κορυδαλλό μαζί με τον ξάδερφό της Γιώργο Λαζαρίδη, λίγο πριν ξεκινήσουν για την Κάζα, να ρυμουλκήσουν επικαθήμενο και να το μεταφέρουν στον Ασπρόπυργο. Ακολουθούμε την Ζωή στο πίσω μέρος του γερανού τη στιγμή που μαζεύει τα συρματόσχοινα για να είναι έτοιμα για την επόμενη ρυμούλκηση. Η ίδια μας λέει: «Στο μόνο που υστερώ σε σχέση με έναν άνδρα είναι στη μυϊκή δύναμη, θα ήθελα να έχω περισσότερη κυρίως για τη ρυμούλκηση, αλλά όμως τα καταφέρνω καλά και σε αυτό βέβαια με βοηθάει και ο ξάδερφός μου.
Η αγάπη για το φορτηγό
Και η ενασχόληση με το επάγγελμα πώς ξεκίνησε; την ρωτούμε. Παίρνει μερικές ανάσες, από την κούραση της δουλειάς και μας απαντάει: «Η πρώτη μου επαφή με το φορτηγό ήταν σε ηλικία μόλις 12 χρόνων όταν ξεκίνησα να πηγαίνω μαζί με τον πατέρα μου δρομολόγια. Μου άρεσε πολύ να ταξιδεύω με το φορτηγό και, το κυριότερο, να παρακολουθώ την όλη διαδικασία ρυμούλκησης. Μεγαλώνοντας οι περισσότεροι έλεγαν ότι θα μου φύγει η όρεξη ή πιο σωστά η τρέλα με το φορτηγό και πως θα ασχοληθώ περισσότερο με γυναικεία πράγματα.
Δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι μια νέα κοπέλα αφήνει κατά μέρος τα γυναικεία πρέπει και ακολουθεί τα θέλω της. Με βάση τα δικά τους κριτήρια, τους απογοήτευσα, αλλά εγώ πλέον έκανα αυτό που έλεγε η καρδιά μου και ακολούθησα το φορτηγό. Έτσι, βρέθηκα σε ηλικία 17 ετών να απουσιάζω από το σχολείο μόνο και μόνο για να βρίσκομαι κοντά στη δουλειά του πατέρα μου. Θυμάμαι συγκεκριμένα ότι κοιμόμουν το βράδυ και όταν χτυπούσε το τηλέφωνο στις 3 τα ξημερώματα για κάτι απρόοπτο που συνέβη στο δρόμο, κυρίως ακινητοποίηση φορτηγών από βλάβη, σηκωνόμουν και εγώ μαζί του, ντυνόμουν και έβγαινα κρυφά από το μπαλκόνι τρέχοντας προς το φορτηγό. Στην αρχή θύμωνε, αλλά μετά τα ξεχνούσε όλα. Κατά βάθος ήταν χαρούμενος που θα ακολουθούσα το επάγγελμά του.
Οι δυσκολίες ξεκινούν
«Μικρότερη ηλικιακά έκανα πολλά όνειρα και σκέψεις για τη δουλειά τις οποίες εκμυστηρευόμουν στον πατέρα μου, πως ήθελα να αποκτήσουμε ένα δεύτερο φορτηγό στο οποίο θα εργαζόμουν εγώ και θα βοηθούσα στις οικογενειακές υποχρεώσεις. Έκανα πολλά όνειρα μέχρι το 2009 όταν ο πατέρας μου αρρώστησε και έφυγε σε μικρή ηλικία από τη ζωή. Από την περιπέτεια της υγείας του το μόνο που έχω να θυμάμαι είναι η αγωνιστικότητά και το πείσμα του για τη ζωή και για τη δουλειά.
Η τελευταία του ευχή πριν πεθάνει ήταν να μην πουλήσουμε το γερανό αλλά να τον κρατήσουμε, να τον δουλέψουμε και να ζήσουμε από αυτόν». Εμφανώς συγκινημένη η Ζωή συνεχίζει: «Το 2009 η οικογένειά μου μπήκε σε μεγάλες περιπέτειες καθώς οικονομικά βρεθήκαμε σε δεινή θέση και μόνη μας επιλογή ήταν να πουλήσουμε το φορτηγό. Στο άκουσμα αυτό αρρώστησα και κάθε βράδυ κοιμόμουν στην καμπίνα του Mercedes-Benz, φοβούμενη ότι θα έρθουν να το παραλάβουν νέοι αγοραστές. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν το πώς θα σώσω το φορτηγό μας. Για καλή μας τύχη ο θείος μου Χρήστος Λαζαρίδης μας βοήθησε τόσο οικονομικά όσο και ηθικά. Η οικονομική βοήθεια ήταν τεράστια και ήταν μεγάλη ανακούφιση να έχουμε έναν άνθρωπο να μας στηρίζει έμπρακτα».
Τα πρώτα βήματα
«Το 2012 λοιπόν, πήραμε τη μεγάλη απόφαση με τη μητέρα μου να δώσουμε πνοή στο φορτηγό και να ξεκινήσει η δουλειά. Θεωρητικά ήμουν έτοιμη, καθώς είχα την εμπειρία στο φόρτωμα/ ξεφόρτωμα οχημάτων, ωστόσο πρακτικά μου έλειπε το δίπλωμα. Προσλάβαμε οδηγό ενώ παράλληλα ανέλαβα ένα επίσης σημαντικό κομμάτι της δουλειάς μου και αναφέρομαι σε αυτό των δημόσιων σχέσεων και της ανεύρεσης πελατών. Απευθύνθηκα στους παλιούς συνεργάτες του πατέρα μου οι οποίοι στο σύνολό τους με αγκάλιασαν και με βοήθησαν. Γύρισα όλο τον Ασπρόπυργο δίνοντας κάρτες μου σε γραφεία και πολλοί από τους ιδιοκτήτες τους πίστεψαν σε εμένα και μου έδωσαν δουλειά. Κάποιοι άλλοι με αντιμετώπισαν με δυσπιστία λέγοντάς μου ότι μια γυναίκα δεν μπορεί να τα καταφέρει και να επιβιώσει στο χώρο αυτό και δεν με βοήθησαν.
Ένα χρόνο μετά ανέλαβε το τιμόνι ο ξάδερφός μου Γιώργος Λαζαρίδης ενώ το 2014 το όνειρό μου πραγματοποιήθηκε καθώς έβγαλα το επαγγελματικό δίπλωμα και πλέον ανέλαβα εγώ, με τον ξάδερφό μου βοηθό. Η εμπειρία του είναι πολύτιμη κυρίως σε βαριές δουλειές, όταν πρέπει να λύσω κεντρικό άξονα ή να ξεμπλοκάρω τα φρένα ενός ακινητοποιημένου φορτηγού».
Η κατάσταση σήμερα
Η Ζωή μόλις ολοκλήρωσε τον εξωτερικό έλεγχο του φορτηγού και κάθεται στη θέση του οδηγού. Την ρωτούμε για την κατάσταση σήμερα και πώς της φαίνεται η δουλειά. «Πλέον όλα μου φαίνονται πιο εύκολα, τα έχω βάλει σε μια σειρά μπορώ να πω. Έχω το πελατολόγιό μου, γνωρίζω ακόμη καλύτερα τη δουλειά και το κυριότερο κάνω αυτό που αγαπάω και με ευχαριστεί. Το φορτηγό είναι αξιόπιστο και συνεχίζω με αυτό. Είμαι μικρή για αλλαγές, αλλά στο μέλλον θα δούμε».
Οι δυσκολίες της δουλειάς
«Κάθε μέρα στους δρόμους που κυκλοφορώ αποκτώ εμπειρία και προσπαθώ να διαχειρίζομαι σωστά όλες τις καταστάσεις. Οι δυσκολίες της δουλειάς μας εντοπίζονται κυρίως στη μεταφορά οχημάτων όταν βρέχει και ο δρόμος είναι ολισθηρός. Σε τέτοιες καταστάσεις απαιτείται συνετή οδήγηση, χαμηλή ταχύτητα και προσεκτικές κινήσεις. Επίσης, προσέχω πάντα κατά τη διάρκεια του φορτώματος για να μην προκαλέσω, άθελά μου, ζημιά στο άλλο όχημα. Εργάζομαι εντός και εκτός Αθηνών και έχω φτάσει μέχρι τη Λάρισα για ρυμούλκηση».
Συμπεριφορά
Συμπληρώνοντας τα στοιχεία της στον ταχογράφο ρωτούμε την Ζωή για τη συμπεριφορά των υπολοίπων οδηγών απέναντί της, για να μας απαντήσει: «Στη δική μου την περίπτωση χωρίζω τον κόσμο σε δυο κατηγορίες, στους απλούς οδηγούς των επιβατικών αυτοκινήτων και στους επαγγελματίες που πρέπει να ρυμουλκήσω. Στην πρώτη περίπτωση παρατηρώ ένα ξάφνιασμα και όλοι με κοιτούν περίεργα. Ιδιαίτερα οι γυναίκες μπορώ να πω πως με κοιτούν με θαυμασμό και χαίρονται που μια κοπέλα τα καταφέρνει σε ένα ανδροκρατούμενο επάγγελμα.
Οι συνάδελφοι επίσης εκπλήσσονται και η πρώτη ερώτηση που μου κάνουν είναι εάν είμαι εγώ που οδηγώ το όχημα και για την ηλικία μου. Όταν τελειώνω με επιτυχία τη μεταφορά εισπράττω ένα μεγάλο μπράβο απ' όλους τους και με συγχαίρουν».
Μου αρέσει η ιδέα του Ο.Β.Β.Ο.
Τι της αρέσει όμως πραγματικά στη δουλειά της; «Μου αρέσει η ρυμούλκηση και η ιδέα ότι θα μεταφέρω άλλα φορτηγά, ιδιαίτερα επικαθήμενα. Με συναρπάζει το άγνωστο αλλά και οι δυσκολίες που πρόκειται να συναντήσω κάθε φορά που θα με πάρουν τηλέφωνο και θα χρειαστούν τη βοήθειά μου. Την εργασία αυτή δεν την αλλάζω με τίποτα. Βέβαια στο πίσω μέρος του μυαλού μου υπάρχει η σκέψη να αποκτήσω ένα ταξιδιάρικο φορτηγό με το οποίο θα κάνω δρομολόγια σε όλη την Ελλάδα. Μου αρέσει ο δρόμος και κατ' επέκταση η ζωή κοντά σε αυτόν. Για φορτηγό διεθνών μεταφορών δεν το σκέφτομαι γιατί πιστεύω πως είναι δύσκολο για μια γυναίκα να συνδυάζει προσωπική ζωή και δουλειά, απουσιάζοντας αρκετές ημέρες».
Συμβουλές στους συναδέλφους
Η Ζωή μεταφέρει καθημερινά οχήματα που ακινητοποιούνται από μηχανικές βλάβες, στους οδηγούς των οποίων συνιστά: «Οι επαγγελματίες πρέπει να κάνουν σωστή συντήρηση στα οχήματά τους για να μην έχουν προβλήματα. Αντιλαμβάνομαι ότι οι περισσότεροι είναι πιεσμένοι οικονομικά ωστόσο πρώτη προτεραιότητα αποτελεί η δική τους ασφάλεια καθώς και των υπολοίπων οδηγών».
Οι συμβουλές σε νέες γυναίκες
Ο χρόνος πιέζει και η Ζωή πριν ξεκινήσει για το δρόμο της Κάζας, όπου έχει να φορτώσει ένα επικαθήμενο μας απαντάει στην ερώτησή μας για το τι θα συμβούλευε μια νέα κοπέλα που θέλει να ακολουθήσει το δικό της επάγγελμα. «Αν το αγαπάει, να το κάνει. Να μην το σκεφτεί καθόλου, θα είναι ευτυχισμένη να βρίσκεται καθημερινά μέσα στους δρόμους, στη μουτζούρα, στις δυσκολίες, στα άγχη της, κοντά σε αυτό που πραγματικά θέλει, ενώ αν κάνει κάποια άλλη δουλειά με αγγαρεία, ε τότε ναι, θα είναι δυστυχισμένη».
Η δουλειά είναι η Ζωή μου
«Με αφορμή τη συνάντησή μας θέλω να πω ότι ο δικός μου δρόμος στο χώρο του φορτηγού ήταν στρωμένος με αγκάθια. Ορφάνεψα από μικρή, χωρίς να έχω τον πατέρα μου δίπλα στο ρόλο του καθοδηγητή-δασκάλου και έπρεπε μόνη μου να βρίσκω λύσεις για τα πάντα. Πολλοί, χωρίς να ξέρουν, λένε ότι έχω το φορτηγό του μπαμπάκα μου, μακάρι να ζούσε και να ήταν έτσι, να μου έδινε συμβουλές και να με προστάτευε. Δεν έμεινα όμως με σταυρωμένα τα χέρια, το πάλεψα και το παλεύω καθημερινά, το αν θα πετύχω ή όχι στο επάγγελμα θα το δείξει η πορεία μου.
Αυτό που με ευχαριστεί όμως είναι ότι ακολουθώ τη δουλειά που αγαπώ, αυτή που ομορφαίνει τη ζωή μου και πιστεύω πως κάνω υπερήφανο τον πατέρα μου ο οποίος με κοιτάει από εκεί ψηλά... Αυτό που σκέφτομαι πάντα πριν κοιμηθώ το βράδυ είναι ότι με πραγματική θέληση όλα γίνονται»... Ευγενικά μας λέει ότι ο χρόνος της είναι περιορισμένος και πρέπει να φύγει για την Κάζα. Την αποχαιρετούμε με ένα μεγάλο Μπράβο το οποίο αξίζει. Ένα μεγάλο Μπράβο για τον αγώνα που κάνει καθημερινά, για το πείσμα της, και το κυριότερο που παρά το νεαρό της ηλικίας της καταφέρνει με αξιοπρέπεια να συντηρεί την οικογένειά της, κάνοντας αυτό που πραγματικά αγάπησε από μικρή.
