Ο έλληνας συνάδελφος που τον μετέφερε από την Πολωνία μέχρι την Κατερίνη, δείχνοντας πραγματική ανθρωπιά δεν τον εγκατέλειψε, αλλά έκανε τα πάντα για να τον μεταφέρει στην πατρίδα με ασφάλεια. Τη Μεγάλη Παρασκευή 17 Απριλίου έφτασε στο σπίτι του και εν συνεχεία διακομίστηκε στο νοσοκομείο της Λαμίας όπου βρέθηκε θετικός στον ιό. Τις επόμενες ημέρες νοσηλεύτηκε στη Μ.Ε.Θ παλεύοντας για τη ζωή του και με απίστευτη δύναμη ψυχής κατάφερε να βγει νικητής και να κοιτάζει πλέον, παρόλα τα προβλήματα, το μέλλον με αισιοδοξία έχοντας πάντα στο πλευρό του την οικογένειά του. Πώς αντιμετώπισε όλη αυτή την κατάσταση, πότε του έκλεψαν το φορτηγό, πώς πέρασε δεκαπέντε μέρες στη Ρωσία με ελάχιστα χρήματα, πώς κατάφερε να επιστρέψει στη χώρα μας, πόσο τον βοήθησαν οι συνάδελφοι, πώς ξεπέρασε τον κορονοϊό; Σε αυτά και άλλα ερωτήματά μας απαντά ο ίδιος σε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη η οποία μοιάζει να είναι βγαλμένη από σενάριο ταινίας. Ας τον διαβάσουμε, όπως μας τα αφηγήθηκε.
Τα ταξίδια στη Ρωσία
Η δική μου γραμμή τα τελευταία 26 χρόνια είναι στη Ρωσία. Μεταφέρω ευπαθή προϊόντα κατά μήκος όλης της χώρας από την πρωτεύουσα μέχρι τα Ουράλια όρη, τον Καύκασο, τη Σιβηρία, την Κίνα και το Τουρκμενιστάν.
Παρά τις δυσκολίες που επικρατούν εκεί, κυρίως το χειμώνα με τις παγωνιές και τις έντονες χιονοπτώσεις, καταφέρνω όλα αυτά τα χρόνια με επιμονή και υπομονή να τις ξεπερνάω. Εν συνεχεία βρίσκω από εκεί ή από γειτονικά κράτη φορτία επιστροφής και επιστρέφω στην Ελλάδα.
Το μοιραίο δρομολόγιο
Στις 20 Μαρτίου αναχώρησα από την έδρα μου, στη Λαμία, για τη Μόσχα όπου και ξεφόρτωσα στις 25 Μαρτίου κοντά στον αυτοκινητόδρομο Μ 10 με κατεύθυνση την Αγία Πετρούπολη, πλησίον του αεροδρομίου Σερεμέτιεβο. Την ίδια μέρα πήγα στο τελωνείο και μετά πάρκαρα σε φυλασσόμενο πάρκινγκ, στο οποίο σταθμεύω πολύ συχνά, όπου πλήρωσα 300 ρούβλια. Το σημείο εκείνο είναι ζώνη ελεγχόμενη της λαχαναγοράς και όποιο αυτοκίνητο μπαίνει και βγαίνει περνάει υποχρεωτικά μπροστά από μπάρα και έλεγχο security. Κοιμήθηκα εκεί το βράδυ και την επόμενη μέρα πήρα κάποια τηλέφωνα για να εξασφαλίσω φορτίο επιστροφής και πράγματι βρήκα από την Ουκρανία με προορισμό τη Θεσσαλονίκη.
Στις 26 Μαρτίου στις 13:30 κλείδωσα το φορτηγό μου και πήγα σε ένα πολυκατάστημα απέναντι από το πάρκινγκ για να αγοράσω κάποια πράγματα που μου είχε παραγγείλει ένας συνάδελφος. Μετά από μια ώρα περίπου επέστρεψα στο σημείο που είχα παρκάρει το φορτηγό μου και δεν πίστευα στα μάτια μου, νόμιζα ότι ήταν οφθαλμαπάτη. Το φορτηγό μου έλειπε.
Είδα σπασμένα τζάμια κάτω και ειλικρινά σοκαρίστηκα. Προς στιγμήν πάγωσα. Η μοναδική μου περιουσία, ο κόπος μιας ζωής, το φορτηγό μου μόλις το είχαν κλέψει. Ειδοποίησα αμέσως τον φύλακα και την αστυνομία η οποία ήρθε να καταγράψει το γεγονός. Με διάφορες όμως προφάσεις δεν μου έδωσαν το βίντεο μέσα από το πάρκινγκ για να δω ποιοι έκλεψαν το φορτηγό μου. Τους πίεσα αρκετά αλλά τίποτα. Το μόνο που μου έδειξαν σε βίντεο ήταν η πορεία του φορτηγού μου έξω από το πάρκινγκ το οποίο μέσα από τις κάμερες του αυτοκινητόδρομου το παρακολουθήσαμε για 57 χιλιόμετρα. Είδαμε κανονικά δηλαδή προς τα πού κινήθηκε. Ξαφνικά όμως μου είπαν ότι λόγω αδυναμίας σήματος από το ίντερνετ κάπου εκεί χάνονται τα ίχνη του φορτηγού και ότι δεν έχουν κάποιο άλλο στοιχείο ως προς την κατεύθυνση που ακολούθησαν οι δράστες.
Ο γολγοθάς μόλις ξεκίνησε
Έμεινα στο πουθενά πραγματικά, με ένα μπλουζάκι, το μπουφάν μου, το παντελόνι μου, το διαβατήριό μου και ελάχιστα χρήματα. Βρέθηκα σε απόγνωση. Εξαιτίας του κορονοϊού ήταν κλειστά τα ξενοδοχεία και μετά από αρκετό ψάξιμο βρήκα ένα πανδοχείο με κοινά κρεβάτια και μπάνιο τα οποία μοιραζόμουν με ξένους από διάφορες εθνικότητες. Ήταν η πιο φθηνή λύση και μπορείτε να φανταστείτε τι κόσμος διέμενε εκεί μέσα. Δεν είχα όμως και άλλη εναλλακτική λύση. Ήταν οι χειρότερες μέρες της ζωής μου. Φανταστείτε ότι όλες αυτές τις ημέρες φορούσα τα ίδια ρούχα. Δεν υπήρχαν ανοιχτά καταστήματα αλλά δεν είχα και χρήματα για αγορές. Έτρωγα ελάχιστα και το άγχος μου καθημερινά ήταν τεράστιο.
Αναζήτηση του φορτηγού
Τις επόμενες ημέρες μόλις πληροφορήθηκε το γεγονός ένας φίλος μου που μένει στη Ρωσία, ήρθε, με βρήκε και από κοινού ψάξαμε για το φορτηγό μου. Πήγαμε στην περιοχή που φάνηκε για τελευταία φορά στις κάμερες και κάναμε αναζήτηση σε μια ακτίνα 300 χιλιομέτρων. Σε εκείνο το σημείο υπάρχουν αρκετές μάντρες με ψηλούς τοίχους, οπότε δεν βλέπαμε τι βρίσκεται από πίσω. Οι μοναδικοί που μπορούσαν να μας βοηθήσουν ήταν οι αστυνομικοί, οι οποίοι όμως δεν το έκαναν. Έμεινα στη Μόσχα δεκαπέντε μέρες περιμένοντας μήπως έχω κάποια θετική εξέλιξη και βρω το φορτηγό.
Ήταν πολύ δύσκολο να αποδεχτώ αυτό που μου συνέβη. Βέβαια το πιο πιθανό σενάριο είναι να άλλαξαν οι κλέφτες πινακίδες στο θάλαμο και από την ίδια κιόλας μέρα να βγήκε στη δουλειά. Άλλωστε στο εσωτερικό της Ρωσίας δεν ελέγχει κανένας τη γνησιότητα των φορτηγών και τον αριθμό πλαισίου. Όσον αφορά τον τράκτορα ίσως να τον έκοψαν για ανταλλακτικά ή να του άλλαξαν το χρώμα και να δουλεύει και αυτός.
Αναζήτηση λύσης για την επιστροφή
Αφού οι μέρες περνούσαν χωρίς κανένα αποτέλεσμα πήρα την απόφαση να επιστρέψω στην Ελλάδα γιατί όσο και να καθόμουν δεν θα κατάφερνα να βρω κάποια άκρη. Άλλωστε παραμόνευε και ο κορονοϊός και αν κολλούσα εκεί θα ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα.
Θα με πετούσαν σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου και πραγματικά δεν γνωρίζω ποια θα ήταν η κατάληξη. Κάποιοι έλληνες συνάδελφοί μου ήταν στη Ρωσία αλλά πολύ μακριά από τη Μόσχα στους οποίους δεν μπορούσα να φτάσω.
Ρωσία – Πολωνία
Τελικά βρήκα τη λύση μέσω ενός συναδέλφου ο οποίος διαμένει μόνιμα στην Πολωνία και δουλεύει στη γραμμή της Ρωσίας. Προθυμοποιήθηκε ο άνθρωπος να με μεταφέρει μέχρι την Πολωνία και από εκεί θα έψαχνα κάποιον άλλο συνάδελφο να με φέρει στην Ελλάδα. Στα σύνορα Ρωσίας-Λευκορωσίας και Λευκορωσίας-Πολωνίας μας θερμομέτρησαν λόγω του κορονοϊού και δεν είχα κάποιο πρόβλημα.
Παραμονή στην Πολωνία
Στην Πολωνία με φιλοξένησε ο φίλος μου Ηλίας Π. (σ.σ. τα επίθετα των ανθρώπων που βοήθησαν τον Ηλία είναι στη διάθεση του περιοδικού) στο σπίτι του και μου είπε ότι σύντομα θα βρει λύση για τον επαναπατρισμό μου. Πράγματι, μετά από τρεις ημέρες φόρτωσε ένα φορτηγό από την Πολωνία με κατεύθυνση την Κατερίνη και οδηγό τον Χρήστο Σ. Γνωριζόμασταν από τον δρόμο, αλλά δεν είχαμε επαφές με τον άνθρωπο. Του εξήγησα την κατάσταση, του είπα τι πέρασα τις προηγούμενες ημέρες και αν ήθελε να με πάρει μαζί του.
Το δύσκολο ταξίδι της επιστροφής – Ο ηρωικός συνάδελφος
Τη Μεγάλη Τρίτη 14 Απριλίου συναντήθηκα με τον Χρήστο να ξεκινήσουμε το δρομολόγιο της επιστροφής. Την επόμενη ημέρα από το πρωί άρχισα να μην αισθάνομαι καλά, είχα κρυάδες, αλλά δεν ήθελα να τον ανησυχήσω. Κατά τις 6 το πρωί έκανα μπάνιο και έβαλα το θερμόμετρο και είδα ότι έχω πυρετό. Με πονούσε το κεφάλι, το μέτωπο ήταν παγωμένο και είχα ρίγος. Μόλις επέστρεψα στην καμπίνα τον ξύπνησα και του είπα τι συμβαίνει. Δεν ήξερα αν είναι κρύωμα ή κορονοϊός, αλλά έπρεπε να είμαι ξεκάθαρος απέναντί του. Το κατάλαβε και ο ίδιος ότι μάλλον είχα κολλήσει και παρόλα αυτά μου είπε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα και θα συνταξιδέψουμε παρέα. Ακόμη και αν μου έλεγε όχι, δεν θα τον παρεξηγούσα γιατί υπήρχε ο φόβος και η ανασφάλεια εξαιτίας του κορονοϊού.
Ο άνθρωπος, πραγματικός λεβέντης, μου είπε ότι δεν θα με άφηνε και θα με έφερνε πίσω στην Ελλάδα. Για καλή μου τύχη το παλληκάρι ήταν εξαιρετικό, με ψυχή και ανθρωπιά και δεν με εγκατέλειψε. Ήταν συνάδελφος με κεφαλαία γράμματα, με όλη τη σημασία της λέξης. Στα ευρωπαϊκά σύνορα δεν έγινε κανένας έλεγχος θερμομέτρησης. Τη Μεγάλη Πέμπτη αισθανόμουν τον εαυτό μου να εξασθενεί και να μην έχω άλλες δυνάμεις πλέον. Δεν μπορούσα να ανοίξω ούτε τα μάτια μου. Ο συνάδελφος με πρόσεξε πάρα πολύ.
Μου έδινε αντιπυρετικά χάπια που είχε μαζί του καθώς και πολλά φρούτα με τα οποία αισθανόμουν καλύτερα όταν τα έτρωγα. Στα σύνορα Ρουμανίας-Βουλγαρίας δεν μπορούσα άλλο και είπα στον Χρήστο ότι πρέπει να έχω κολλήσει τον κορονοϊό. Ο άνθρωπος μου έδινε συνεχώς κουράγιο και μου έλεγε ότι θα με φέρει στην Ελλάδα με ασφάλεια. Αισθάνθηκα άσχημα λέγοντάς του ότι ίσως να τον πήρα στο λαιμό μου και να τον κολλήσω και αυτόν. Μου είπε να μην ανησυχώ και απλά όταν επιστρέψει στην Ελλάδα θα μείνει μακριά από την οικογένειά του για να μην τους κολλήσει, σε περίπτωση που είχε νοσήσει και ο ίδιος. Καθοδόν είχαμε λάβει τα απαραίτητα μέτρα για να μην τον κολλήσω καθώς εγώ φορούσα μάσκα και σκούπιζα τις επιφάνειες που ακουμπούσα.
Για να είμαι ειλικρινής όμως η συμπεριφορά του ήταν ηρωική. Βοήθησε έναν συνάνθρωπό του που είχε πραγματική ανάγκη χωρίς να με κάνει να νιώσω άσχημα ούτε λεπτό. Να σας αναφέρω ότι τόσο ο συνάδελφος όσο και η οικογένειά του δε νόσησαν από τον κορονοϊό, καθώς τους έγιναν οι απαραίτητες εξετάσεις και τα δείγματά τους ήταν αρνητικά.
Ένα τεράστιο ευχαριστώ για τον άνθρωπο αυτόν είναι λίγο. Αν με είχε αφήσει κάπου στο δρόμο, παράδειγμα σε κάποιο νοσοκομείο στη Βουλγαρία, δεν ξέρω αν θα ήμουν στη ζωή σήμερα.
Επιστροφή στη Λαμία
Τη Μεγάλη Παρασκευή 17 Απριλίου φτάσαμε τελικά στην Κατερίνη, όπου ήρθε η σύζυγός μου να με παραλάβει. Την είχα ενημερώσει σχετικά και είχε πάρει τα απαραίτητα μέτρα, με μάσκα και γάντια, έτσι ώστε να μην κολλήσω και την οικογένειά μου. Ξεκουράστηκα στο σπίτι μου και το Μεγάλο Σάββατο το πρωί ξύπνησα χωρίς συμπτώματα, μια χαρά. Το μεσημέρι όμως αισθάνθηκα και πάλι αδιαθεσία και πήγα στο νοσοκομείο.
Στη Μ.Ε.Θ.
Την Κυριακή του Πάσχα επιβεβαιώθηκε ότι είμαι θετικός στον κορονοϊό αλλά δεν φοβόμουν γιατί ήμουν σε ασφαλές περιβάλλον. Άλλωστε οι γιατροί και νοσηλευτές ήταν εξαιρετικοί όλες τις ημέρες νοσηλείας και τους ευχαριστώ και αυτούς θερμά. Εν συνεχεία επιδεινώθηκε η κατάστασή μου και νοσηλεύτηκα για αρκετές μέρες στη μονάδα εντατικής θεραπείας. Με τις προσπάθειες όμως του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού κατάφερα να βγω νικητής.
Η επόμενη μέρα
Στα 54 μου χρόνια ξεκινάω και πάλι από το μηδέν. Έχασα τα πάντα μετά την κλοπή του φορτηγού μου και η κατάσταση που έχω περιέλθει είναι δύσκολη. Ξαπλώνω να κοιμηθώ και δεν μπορώ. Σκέφτομαι τι πέρασα όλες αυτές τις ημέρες αλλά και πώς θα καταφέρω να ορθοποδήσω και πάλι οικονομικά. Άλλωστε οι υποχρεώσεις τρέχουν και πρέπει πολύ σύντομα να βρω λύση. Ακύρωσα τα T.I.R, το πράσινο βιβλίο και όλα τα χαρτιά μου στο υπουργείο και παράλληλα βρίσκομαι στη διαδικασία επανέκδοσης του διπλώματος και της κάρτας του ταχογράφου. Αυτή τη στιγμή έμεινα με μια άδεια στα χέρια μου και τίποτα άλλο. Αν και γνωρίζω την κατάληξη του φορτηγού μου, παρ όλα αυτά καθημερινά εύχομαι να με καλέσουν από τη Ρωσία και να μου πουν ότι το βρήκαν. Να το πάρω και να ξεκινήσω και πάλι τα δρομολόγια. Σίγουρα είναι πολύ δύσκολη η κατάσταση αλλά δεν το βάζω κάτω. Δεν πρέπει και δεν θέλω να με καταβάλλει η δοκιμασία αυτή.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ
Χάρη στη βοήθεια κάποιων ανθρώπων κατάφερα να βρίσκομαι σήμερα και πάλι κοντά στα αγαπημένα μου πρόσωπα. Όλα αυτά τα χρόνια στο φορτηγό γνώριζα τι σημαίνει συνάδελφος αλλά τώρα το είδα απόλυτα και στην πράξη. Κάποιοι άνθρωποι ενδιαφέρθηκαν πραγματικά για μένα χωρίς να με εγκαταλείψουν στο πουθενά, όπου θα έμπλεκα σε περιπέτειες με άσχημο τέλος. Να τους έχει καλά ο Θεός.
Κλείνοντας να τονίσω σε όλους τους συναδέλφους μου να είναι πάντα πολύ προσεκτικοί στα σημεία που σταματάνε, είτε για ύπνο, είτε για ολιγόλεπτη στάση, γιατί οι κλέφτες παραμονεύουν, περιμένοντας να κάνουν το κακό.
