Και ας αρχίσουμε από το αντικείμενο: Πρόκειται για το τεράστιο κουφάρι αεροπλάνου, ενός Airbus A 320-214 των 180 επιβατών που ανήκε στην ιδιωτική αεροπορική εταιρεία της Εσθονίας Smart Lynx, η οποία εκτελούσε πτήσεις charter. To αεροσκάφος, ηλικίας 18 ετών, πραγματοποίησε μια αναγκαστική προσγείωση στο αεροδρόμιο της πόλης Ταλίν, πρωτεύουσας της Εσθονίας, το Φεβρουάριο του 2018 με αποτέλεσμα να υποστεί εκτεταμένες ζημιές και κρίθηκε ότι δεν θα μπορούσε να επισκευαστεί και να ξαναπετάξει.
Ωστόσο, η ιδιοκτήτρια εταιρεία κατάφερε να πουλήσει τους κινητήρες και αρκετά άλλα εξαρτήματα, όχι όμως και την άτρακτο, την οποία μάλιστα θα έπρεπε να απομακρύνει από το αεροδρόμιο του Ταλίν. Ακριβώς τότε η τύχη της χαμογέλασε…
Ο ενδιαφερόμενος πελάτης
Υπήρχε πραγματικά, ένας ενδιαφερόμενος πελάτης, ο οποίος μάλιστα έψαχνε για καιρό να ανακαλύψει ένα άχρηστο αεροσκάφος κατά προτίμηση airbus.
Πρόκειται για τη μονάδα των Ειδικών Δυνάμεων της Γερμανίας, την Commado Spezialkrafte (KSK), η οποία έπρεπε να εκπαιδεύσει τους άνδρες της στον τρόπο επέμβασης και διάσωσης των επιβατών που τελούσαν υπό ομηρία ενόπλων. Η έδρα της μονάδας ήταν στη περιοχή Calw στο νότιο τμήμα του Μέλανα Δρυμού.
Κατά το σχεδιασμό της μεταφοράς αποφασίστηκε ένα μεγάλο μέρος να γίνει με RoRo ferry από το λιμάνι Paldiski στη βόρεια Εσθονία προς το Αμβούργο και κατόπιν οδικώς προς τη Στουτγκάρδη ακολουθώντας αυτοκινητόδρομους (τη νύχτα) και ορισμένους παράπλευρους δρόμους μέσω Αννόβερο, Μαγδεμβούργου και Νυρεμβέργης. Η συνολική οδική απόσταση ήταν 1.000 χιλιόμετρα. Τα φτερά του αεροσκάφους, οι ρόδες του και άλλα εξαρτήματα θα ακολουθούσαν με άλλο κομβόι φορτηγών.
Στην κεφαλή του συρμού, μήκους 54 μέτρων, πλάτους 4,80 μέτρων και μικτού βάρους 90 τόνων, η Paule τοποθέτησε ένα τετράξονο τράκτορα Actros SLT 4163, ενώ ένας δεύτερος τράκτορας ίδιο ακριβώς μοντέλο, θα περίμενε σε προεπιλεγμένα σημεία της διαδρομής – ανηφορικά, σε παράπλευρους δρόμους με μεγάλη απότομη κλίση - για να συνδράμει με τα δικά του 630 άλογα σπρώχνοντας το βαρύ φορτίο, κατά τη γνωστή μέθοδο του «σύρε – σπρώξε», όπου ο ένας τράκτορας έλκει και ο άλλος, στο τέλος του συρμού, σπρώχνει.
Είναι μια διαδικασία που απαιτεί την εμπειρία των οδηγών προκειμένου να έχουν τον απόλυτο συγχρονισμό για τη διατήρηση της ίδιας ταχύτητας και της παροχής της ίδιας απαιτούμενης ισχύος. Μετά τον τράκτορα, ακολουθούσε μια τριαξονική ντόλυ με πέταλο για τη ζεύξη της χαμηλοδάπεδης νταλίκας των τεσσάρων αξόνων, καθένας από τους οποίους έφερε τέσσερα ζεύγη τροχών.
Εδώ να σημειώσουμε πως η νταλίκα είχε πολύ μακρύ πάτωμα, με υδραυλικής λειτουργίας επεκτάσιμα κομμάτια, προκειμένου να χωρέσει το μήκους 33 μέτρων αεροπλάνο, το οποίο όμως είχε μικρό βάρος, μόλις 40 τόνους και αυτό γιατί όπως αναφέρθηκε, ήταν σκέτο κουφάρι, αφού ο ιδιοκτήτης του είχε πουλήσει τους κινητήρες, τα κυριότερα μηχανικά μέρη, ενώ είχαν αφαιρεθεί επίσης τα φτερά και το πίσω «ουραίο» τμήμα του αεροσκάφους. Επομένως δεν υπήρχε θέμα καταμερισμού του βάρους, αλλά της κατάλληλης νταλίκας με πολύ χαμηλό ύψος πατώματος και με επεκτάσιμα «συρτάρια» για να χωρέσει το Airbus.
Προβλήματα - αντιμετώπιση
Απαιτήθηκαν 46 συνολικά ξεχωριστές άδειες για διελεύσεις από διάφορα τμήματα των δρόμων και γεφυρών με υποβολή εκατοντάδων εγγράφων και σχεδίων από τους υπεύθυνους της μεταφορικής εταιρείας, της γνωστής στο είδος της Paule, οι άνθρωποι της οποίας διέθεσαν μέρες ολόκληρες τρέχοντας από τη μια στην άλλη υπηρεσία.
Ορισμένες άδειες, ανέφεραν ως προϋπόθεση τη μη υπέρβαση του ύψους ασφαλείας των 4,5 μέτρων, καθώς υπήρχαν ορισμένες γέφυρες στο παράπλευρο οδικό δίκτυο που είχαν το παραπάνω ελάχιστο ύψος. Άλλες άδειες, καθόριζαν το χρόνο κίνησης του συρμού για ορισμένες μόνο μεταμεσονύχτιες ώρες και το αργότερο μέχρι τις 6 το πρωί.
Σε όλους τους αυτοκινητόδρομους, ήταν υποχρεωτική η ύπαρξη συνοδευτικών οχημάτων ασφαλείας με φάρους μπροστά και πίσω από το συρμό.
Στο αεροδρόμιο του Ταλίν, δύο γερανοί είχαν περάσει τους ιμάντες περιμετρικά της ατράκτου και ήταν έτοιμοι να κινηθούν ταυτόχρονα και συγχρονισμένα για να τη φορτώσουν στη νταλίκα, όμως έπρεπε να περιμένουν μερικές ώρες εξαιτίας μιας επιπλέον πλευρικής συγκόλλησης που κρίθηκε ότι έπρεπε να γίνει για την αύξηση της ασφάλειας. Για να πραγματοποιηθεί όμως αυτή η συγκόλληση, απαιτείτο όχι μόνο ειδική άδεια, αλλά και η παρουσία πυροσβεστών και πυροσβεστικού οχήματος του αεροδρομίου – που δεν περίσσευε - και θα έπρεπε να περιμένουν μερικές ακόμη ώρες, με το άγχος πάντα να φτάσουν έγκαιρα στο λιμάνι και να πάρουν το καράβι. Τελειώνοντας με τη συγκόλληση, ακολούθησε η φάση της φόρτωσης και της πρόσδεσης της ατράκτου, χωρίς άλλο απρόοπτο.
Σε συνεννόηση με τον καπετάνιο του πλοίου «Bora Sea» και τον υπεύθυνο του καταπέλτη, αντιμετωπίστηκε και το γνωστό πρόβλημα που προκύπτει κατά την είσοδο/έξοδο του συρμού στο φέρυ λόγω της υψομετρικής διαφοράς μεταξύ αποβάθρας και καταπέλτη. Τοποθετήθηκαν ταπέτα από τυλιγμένα σχοινιά ώστε να πατούν ψηλότερα οι τροχοί φέρνοντας σε οριζόντια θέση τμηματικά το συρμό στο σημείο εισόδου στο πλοίο.
Όπως συμβαίνει συνήθως, το κυριότερο πρόβλημα στις ειδικές αυτές μεταφορές είναι το ύψος. Ο συγκεκριμένος συρμός με τη χρήση πολυαξονικής νταλίκας χαμηλής φόρτωσης έφτανε τα 4,50 μέτρα, χωρίς να μπορεί να μειωθεί προς τα κάτω, αφενός λόγω του ύψους του αντικειμένου, αφετέρου λόγω μιας ειδικής πρόσθετης κατασκευής και συγκεκριμένα μιας σειράς μεταλλικών βάσεων σε σχήμα μισού σωλήνα στερεωμένες πάνω στο πάτωμα της νταλίκας μέσα στις οποίες θα καθόταν το αεροσκάφος χωρίς τον κίνδυνο μετατόπισής του.
Στην πορεία των 940 περίπου χιλιομέτρων ο συρμός δεν αντιμετώπισε κανένα απρόοπτο, αφού όλα εξελίσσονταν σύμφωνα με τα σχέδια και τις άδειες. Το μόνο πρόβλημα που εμφανίστηκε ήταν μια διαρροή σε ένα σωλήνα υδραυλικού υγρού της νταλίκας, ο οποίος αντικαταστάθηκε σχετικά σύντομα.
Αναφορικά με τον δεύτερο τράκτορα, χρειάστηκε να σπρώξει το συρμό σε δυο μόνο ανηφορικά σημεία πλησιάζοντας προς τον τελικό προορισμό, στη βάση της μονάδας των Ειδικών Δυνάμεων.
Στο σημείο περίμεναν πάλι δυο γερανοί, οι οποίοι ανέλαβαν τη διαδικασία εκφόρτωσης και τοποθέτησης της ατράκτου στο χώρο πραγματοποίησης της συγκεκριμένης εκπαίδευσης.
