Ο Στέλιος Αβραμίδης από την Κατερίνη αποτελεί μία από τις σπάνιες περιπτώσεις επαγγελματία οδηγού φορτηγού ο οποίος οδηγεί μόνο με το δεξί χέρι του, καθώς το αριστερό του είναι παράλυτο.
Όλα ξεκίνησαν το 1991 όταν ενεπλάκη σε σοβαρό τροχαίο ατύχημα με τη μηχανή του, πέφτοντας σε κώμα για είκοσι τέσσερις ημέρες, με το αριστερό του χέρι να μένει τελικά σε πλήρη παράλυση. Η αγάπη του όμως για το φορτηγό, σε συνδυασμό με την όρεξη για δουλειά, και το πείσμα του για τη ζωή δεν τον εμπόδισαν να πραγματοποιήσει το όνειρό του και να εργαστεί ως οδηγός σε φορτηγά. Άλλωστε ήδη από το 1987 είχε κάνει τα πρώτα του βήματα στο φορτηγό και η πορεία του στο χώρο ήταν προδιαγεγραμμένη. Σήμερα εργάζεται στη διεθνή μεταφορά, ταξιδεύοντας σε όλη την Ευρώπη. Σε ένα από τα δρομολόγιά του ο συντάκτης μας Παύλος Μαυρομύτης τον συνάντησε στην εθνική οδό και συζήτησε μαζί του για την καθημερινότητά του στο φορτηγό.
Άφησα το σχολείο για την νταλίκα
Το φορτηγό μου άρεσε από μικρή ηλικία, και όταν ήμουν 15 χρόνων σταμάτησα το σχολείο και ξεκίνησα ταξίδια στο εξωτερικό, με έναν γείτονά μου, τον Γιώργο Μέλλιο. Είχα βέβαια το γονίδιο στο αίμα μου, καθώς και ο πατέρας μου, Θεμιστοκλής Αβραμίδης, ήταν επαγγελματίας οδηγός. Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να ενηλικιωθώ, να αποκτήσω το δίπλωμα και να ταξιδεύω μόνος μου.
Το ατύχημα και η παράλυση του χεριού
Το 1991 είχα ένα φοβερό τροχαίο ατύχημα με τη μηχανή που οδηγούσα, όταν έσκασε το λάστιχο και έφυγα εκτός πορείας. Για είκοσι τέσσερις ημέρες ήμουν σε κώμα, μεταξύ ζωής και θανάτου, αλλά βγήκα νικητής. Βέβαια έμεινε παράλυτο το αριστερό μου χέρι το οποίο δεν μπορώ πλέον να κουνήσω.
Η θέληση για ζωή και δουλειά
Μετά το ατύχημα τα πάντα άλλαξαν στη ζωή μου καθώς δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω το ένα μου χέρι και άρα εκ των πραγμάτων τα πάντα ήταν πιο δύσκολα. Όμως δεν το έβαλα κάτω. Το όνειρό μου από μικρός ήταν να γίνω οδηγός φορτηγού και τελικά το κατάφερα. Έκανα τις απαραίτητες ιατρικές εξετάσεις, τις οποίες ανανεώνω σε συχνά χρονικά διαστήματα, και οι γιατροί έκριναν ότι είμαι κατάλληλος για οδήγηση. Οπότε δεν είχα κανένα εμπόδιο για να συνεχίσω να κάνω αυτό που αγαπώ πραγματικά.
Οι δυσκολίες στο ξεκίνημα
Στην αρχή όταν πήγα σε κάποιες μεταφορικές εταιρείες να ζητήσω δουλειά μπορώ να πω ότι με καλοδέχτηκαν. Τους είπα το πρόβλημά μου και παρά τις αρχικές τους επιφυλάξεις τους, μου εμπιστεύτηκαν τα φορτηγά τους, και ξεκίνησα αμέσως τα δρομολόγια. Μόνο δύο μου αρνήθηκαν, τους οποίους εν μέρει δικαιολογώ, γιατί φοβήθηκαν.
Βέβαια, με την πάροδο του χρόνου έδειξα την αξία μου, χωρίς να δημιουργήσω πουθενά προβλήματα και χωρίς να προκαλέσω ούτε μία γρατσουνιά στα φορτηγά που δούλεψα, οπότε, όποια πόρτα και να χτυπήσω για δουλειά, όλοι με θέλουν για οδηγό τους. Το 1992 δούλευα ένα συρόμενο Scania 141 στη διαδρομή Ελλάδα-Λιθουανία μεταφέροντας μάρμαρα. Έκτοτε δούλεψα σε όλη την Ευρώπη αλλά και προς Ουκρανία και Ρωσία, μέχρι τους παγωμένους δρόμους της Σιβηρίας.
Η δουλειά στην Αμερική
Από το 1998 μέχρι το 2006 πήγα στην Αμερική για δουλειά, οδηγώντας τα μακρυμούρικα φορτηγά σε διάφορες διαδρομές, από τη Νέα Υόρκη προς την Καλιφόρνια, αλλά και προς τον Καναδά. Τα χρήματα εκεί ήταν αρκετά καλά, καθώς σε μια εβδομάδα έπαιρνα περίπου 700 δολάρια. Αυτό που μου άρεσε ήταν ο σεβασμός στο πρόσωπό μου από τους συναδέλφους μου, οι οποίοι ήταν πάντα πρόθυμοι να με βοηθήσουν και να με εξυπηρετήσουν σε ό, τι ήθελα. Βέβαια ήταν κάτι ασυνήθιστο για τους ίδιους, να βλέπουν έναν οδηγό φορτηγού να κάνει τα πάντα μόνο με το δεξί του χέρι. Μετά για προσωπικούς λόγους επέστρεψα και πάλι στην Ελλάδα και στη διεθνή μεταφορά.
Όλες οι δυσκολίες ξεπερνιούνται
Στη δουλειά μου δεν αντιμετωπίζω κανένα απολύτως πρόβλημα γιατί, πολύ απλά, έχω βρει για όλα τον τρόπο και τις λύσεις. Για παράδειγμα όταν οδηγάω, πριν φτάσω σε κάποια στροφή, κατεβάζω ταχύτητα στο κιβώτιο και έπειτα πιάνω και πάλι με το δεξί μου χέρι το τιμόνι. Επίσης έχω μάθει να ρίχνω μουσαμά στο φορτίο, το οποίο μου παίρνει τρεις ώρες. Να αναφέρω ακόμη ότι επειδή έχω μηχανολογικές γνώσεις, μια φορά πριν μερικά χρόνια άλλαξα το αργό-γρήγορο από το κιβώτιο, μόνος μου, χωρίς τη βοήθεια κανενός. Το μόνο που δεν χρειάστηκε να κάνω ποτέ είναι να αλλάξω λάστιχο. Βέβαια, δεν ξέρω αν μπορώ να τα καταφέρω γιατί χρειάζεται αυξημένη μυϊκή δύναμη.
Ένα αξέχαστο ταξίδι
Έχω να διηγηθώ πολλά αξέχαστα περιστατικά από τα δρομολόγιά μου αλλά αυτό που μου έχει μείνει είναι ένα συμβάν το χειμώνα του 1993. Ταξίδευα στη Σιβηρία και σε κάποια διασταύρωση του δρόμου ο χάρτης μου έβγαζε να συνεχίσω ευθεία. Ρώτησα όμως έναν ξένο συνάδελφο που συνάντησα και μου είπε να ακολουθήσω την άλλη κατεύθυνση. Τελικά το έκανα και αποδείχτηκε λάθος συμβουλή, γιατί για 300 χιλιόμετρα οδηγούσα σε παγωμένο δρόμο. Ευτυχώς ήμουν πολύ συγκεντρωμένος στην οδήγησή μου και όλα πήγαν καλά.
Περήφανος για μένα –Το μεγάλο ευχαριστώ
Πραγματικά αισθάνομαι μεγάλη υπερηφάνεια για τον εαυτό μου γιατί παρά τις δυσκολίες που πέρασα, κατάφερα να κάνω αυτό που με κάνει καθημερινά ευτυχισμένο. Πολλοί γνωστοί μου πίστεψαν ότι η ζωή μου τελείωσε μετά το ατύχημα, αλλά εγώ με πείσμα και με πάθος, απέδειξα ότι αν θέλεις κάτι πολύ, το καταφέρνεις. Αρκεί να μην τα παρατήσεις και, το βασικότερο, να μη λέμε ποτέ ότι κάτι είναι ακατόρθωτο. Να έχουμε πραγματική θέληση για τη ζωή.
Επίσης, μέσα από το περιοδικό θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους Έλληνες συναδέλφους μου, οι οποίοι με βοηθούν όποτε είναι ανάγκη. Ιδιαίτερες ευχαριστίες όμως σε κάποιους ανθρώπους, οι οποίοι μου συμπαραστέκονται πραγματικά, όπως ο Γιώργος Μέλλιος, ο Δημήτρης Μπαχούμης, ο Νικόλαος Μπλάνας, η οικογένεια Ρέντα και ο αδερφός μου Πέτρος Αβραμίδης.
