Πραγματικό θησαυρό παλαιών οχημάτων εντοπίσαμε πρόσφατα σε μια εξόρμησή μας στη Φθιώτιδα. Όπως είχαμε γράψει και σε παλιότερο τεύχος, όσο ψάχνεις, βρίσκεις, και έτσι αυτή τη φορά χτυπήσαμε φλέβα, όχι χρυσού, αλλά φορτηγών με ανεκτίμητη ιστορική αξία. Η πρώτη επαφή μαζί τους έγινε βράδυ, όταν είδαμε κάποια κομμάτια από αυτά να βρίσκονται παρκαρισμένα στον προαύλιο χώρο μιας επιχείρησης στο χωριό Ομβριακή. Μετά από λίγα λεπτά γνωρίσαμε τον ιδιοκτήτη τους, τον Στέλιο Μακαρέ, ο οποίος δέχθηκε να φωτογραφίσουμε τα φορτηγά με την προϋπόθεση όμως να είναι πλυμένα.
Ανανεώσαμε το ραντεβού για λίγες μέρες αργότερα και πράγματι ήταν συνεπής σε αυτό που μας είχε πει. Στις εννιά το πρωί ήταν πλυμένα και στοιχισμένα το ένα δίπλα στο άλλο, σαν μοντέλα έτοιμα για παρουσίαση.
Στο μεροκάματο
Τα φορτηγά της επιχείρησης Μακαρές μπορούν εύκολα να διεκδικήσουν θέση στο μουσείο της Mercedes-Benz και της Volvo Trucks, ως συλλεκτικά και σπάνια μοντέλα. Οι ιδιοκτήτες τους όμως, προς το παρόν, έχουν αντίθετη γνώμη. Τα φορτηγά «είναι εργαλεία δουλειάς και πρέπει να φέρνουν μεροκάματο», οπότε ούτε συζήτηση να παροπλιστούν και να μείνουν στην άκρη. Οι ιδιοκτήτες τους δεν υπάρχει περίπτωση να τα αντικαταστήσουν με πιο σύγχρονα για δύο λόγους: «Ο πρώτος είναι ότι εργάζονται μια συγκεκριμένη περίοδο, στα αλώνια, οπότε δεν καταπονούνται ιδιαίτερα. Ο δεύτερος είναι ότι έχουν δείξει αξιοπιστία και αντοχή όλα αυτά τα χρόνια χωρίς προβλήματα και αβαρίες. Οπότε άμεσα τίθεται το ερώτημα, αν κάνω μια αντικατάσταση με πιο σύγχρονα φορτηγά και δεν είναι το ίδιο αξιόπιστα, τι κάνω μετά;» Άρα, το συμπέρασμα είναι ότι ομάδα που κερδίζει δεν την αλλάζεις!
Κοινό γνώρισμα και των επτά φορτηγών είναι ότι βρίσκονται σε καλή κατάσταση, από το 311 και τη θρυλική γουρούνα, μέχρι το 89άρι και το 12άρι της Volvo. Όλα τα φορτηγά είναι συντηρημένα σωστά και παραμένουν λειτουργικά σε όλα τους, μέχρι την τελευταία βίδα τους, χάρη στο μεράκι των ιδιοκτητών τους.
Ζητήσαμε από τον Στέλιο να γυρίσει το κλειδί στη μίζα και τότε ακούστηκε μια γλυκιά μελωδία από τους κινητήρες, χωρίς την παραμικρή παραφωνία. Σηκώσαμε το καπό του κινητήρα στο παλιότερο Mercedes-Benz, της δεκαετίας του '60, και πραγματικά «κελαηδούσε». Έπειτα σκύψαμε κάτω από τον κινητήρα των φορτηγών και παρατηρήσαμε ότι δεν έπεσε ούτε μια σταγόνα λάδι. Καλό σημάδι αυτό!
Άλλο στοιχείο που επίσης μας άρεσε και στα επτά φορτηγά και ιδιαίτερα στα παλιότερα, είναι ότι δεν έχουν δείγμα σκουριάς και σαπίσματος επάνω τους. Είναι το μέταλλο καλό, θα σκεφτούν κάποιοι, είναι και θέμα συντήρησης από τους ιδιοκτήτες θα προσθέσουμε εμείς.
Έχοντας γράψει εκατομμύρια χιλιόμετρα το καθένα, με βαριά φορτία και σε δύσκολες διαδρομές, όπως αυτή του Δομοκού με τις πολλές ανηφόρες, τα επτά στολίδια του δρόμου συνεχίζουν να αποτελούν ζωντανή διαφήμιση για τους κατασκευαστές αποδεικνύοντας με τον καλύτερο τρόπο ότι τα φορτηγά τους –μοντέλα περασμένων δεκαετιών– ήταν τόσο αξιόπιστα ώστε να αντέξουν για μια ζωή.
Έχοντας πάνω από μισό αιώνα στους δρόμους, τα είδαμε να κατεβαίνουν κονβόι από την Ομβριακή προς τα Φάρσαλα και η εικόνα μας ταξίδεψε πολλά χρόνια πίσω. Τότε που βγήκαν για πρώτη φορά στο δρόμο και όλοι οι συνάδελφοι έλεγαν καλοτάξιδα και καλούς δρόμους. Σήμερα, αρκετές δεκαετίες μετά, μόνο μία ευχή μπορούμε να δώσουμε: Μακάρι και τα καινούργια μοντέλα φορτηγών να αντέξουν τόσο πολύ…
