Αρκετές φορές αναζητώ παλιές ελληνικές ασπρόμαυρες ταινίες για να δω εν ώρα εργασίας μουράτα φορτηγά της δεκαετίας του ’60 και ’70, κάνοντας έτσι μια σύντομη ιστορική αναδρομή στα οχήματα του παρελθόντος. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία αναγνώστες θυμούνται αρκετά καλά τα φορτηγά της εποχής εκείνης τα οποία μετέφεραν κυρίως οικοδομικά υλικά στα κέντρα πόλεων, ιδιαίτερα βέβαια στην πρωτεύουσα.
Άλλωστε, την περίοδο εκείνη η χώρα μας βίωνε ραγδαία ανάπτυξη με μεγάλη ανοικοδόμηση και βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των κατοίκων της, με το φορτηγό να αποτελεί κινητήρια δύναμη στον κατασκευαστικό κλάδο.
Τα μουράτα φορτηγά της εποχής εκτός από οικοδομικά υλικά μετέφεραν επίσης αγαθά και προϊόντα σε όλη τη χώρα και μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’80 τα συναντούσαμε πολύ συχνά στους δρόμους. Από την περίοδο εκείνη και μετά, η αύξηση του ωφέλιμου φορτίου, τα πιο βαριά φορτία και η ανάγκη για γρήγορες μεταφορές οδήγησε τους αυτοκινητιστές στην αναζήτηση καινούργιων οχημάτων με μεγαλύτερη ιπποδύναμη και με περισσότερες ανέσεις.
Αρκετά από τα παλιά αυτά οχήματα έγιναν παλιοσίδερα και κάποια άλλα στάλθηκαν σε κράτη της Μέσης Ανατολής για να συνεχίσουν εκεί το μεταφορικό τους έργο. Σήμερα, ελάχιστα φορτηγά της δεκαετίας του ’60 και του ’70 κυκλοφορούν στους ελληνικούς δρόμους, τα περισσότερα εκ των οποίων σε χωριά και κωμοπόλεις της Περιφέρειας για τη μεταφορά αγροτικών προϊόντων.
Σαν παλιά ελληνική ταινία…
Στη Μάνδρα Αττικής και συγκεκριμένα στην επιχείρηση των αδερφών Στυλιανίδη, ο χρόνος γυρνάει αρκετά χρόνια πίσω και ανάμεσα στα σύγχρονα μηχανήματα της εταιρείας συναντούμε ένα παλιό μουράτο Volvo N84, μοντέλο 1958. Τα καλά εργαλεία χρειάζονται και σωστή μεταχείριση και έτσι το διαξονικό είναι μονίμως παρκαρισμένο σε υπόστεγο για να προφυλάσσεται από τις καιρικές συνθήκες και να μην είναι εκτεθειμένο στη βροχή και τον ήλιο.
Σαν να μην πέρασε ούτε μέρα από τη στιγμή που βγήκε από το εργοστάσιο και τη γραμμή παραγωγής, το Volvo βρίσκεται σε άψογη κατάσταση, φρεσκοβαμμένο με κόκκινο χρώμα στην καμπίνα και μπλε στην καρότσα, με τα μπροστινά ανοξείδωτα μπαστούνια που συνόδευαν τα μουράτα, το διαιρεμένο στα δύο παρμπρίζ του και τους δυο μικρούς καθρέφτες. Η ίδια κατάσταση επικρατεί και στο πεντακάθαρο εσωτερικό, ωστόσο σημείο αναφοράς για το Volvo αποτελεί ο κινητήρας του ο οποίος εξήντα χρόνια μετά παραμένει στην ίδια λειτουργική κατάσταση.
Φύλακες άγγελοι του N84 είναι ο Νικήτας και ο Κυριάκος Στυλιανίδης με τον πρώτο να μας αναφέρει σχετικά: «Το Volvo μπορούμε να πούμε ότι είναι ένα ενθύμιο από τον πατέρα μας ο οποίος στις αρχές του ’60 έφτιαξε το λατομείο και λίγα χρόνια αργότερα αγόρασε το Ν84 μεταχειρισμένο από την αντιπροσωπεία του Σαρακάκη.
Μέχρι το 1981 έκανε μεταφορές για να εξυπηρετεί τις ανάγκες του λατομείου, κουβαλώντας αδρανή υλικά σε όλη την Αθήνα. Όταν κλείσαμε το λατομείο όλα μας τα παλιά μηχανήματα έγιναν παλιοσίδερα ή πουλήθηκαν και το μόνο που κρατήσαμε ήταν το Volvo και αυτό κυρίως για συναισθηματικούς λόγους. Έχει κάνει μόλις 160.000 χιλιόμετρα και προσπαθούμε με τον αδερφό μου να το διατηρούμε σε όσο το δυνατόν καλύτερη κατάσταση γίνεται, για να μας θυμίζει πάντα τις παλιές καλές μέρες»...
