«Σε πέντε λεπτά στη ρεμίζα 18 έρχεται το λεωφορείο από τη Θεσσαλονίκη», ενημερώνει σχετικά ο σταθμάρχης του υπεραστικού ΚΤΕΛ Λάρισας και εμείς κατευθυνόμαστε εκεί για να συναντήσουμε τον οδηγό του παρμπρίζ 76. Πρόκειται για ένα νέο και δυναμικό άτομο, γένους θηλυκού το οποίο με επαγγελματισμό και σύνεση οδηγεί ένα Mercedes-Benz. Ποιοι λόγοι την οδήγησαν να ακολουθήσει το επάγγελμα αυτό, πότε ξεκίνησε να εργάζεται ως οδηγός, ποιες οι δυσκολίες του δρομολογίου, πώς την αντιμετωπίζει ο κόσμος και οι συνάδελφοί και τι θα συμβούλευε άλλες νεαρές κοπέλες που θέλουν να ακολουθήσουν το επάγγελμά της;
Τα παραπάνω είναι μερικά από τα βασικά ερωτήματα που απαντά στον συντάκτη του περιοδικού Παύλο Μαυρομύτη, ο οποίος συνταξιδεύει μαζί της σε ένα τοπικό δρομολόγιο εντός νομού. Καθίστε αναπαυτικά στις πρώτες θέσεις και ταξιδέψτε με άνεση και ασφάλεια με τη Χρύσα Αργυρούλη.
Έλεγχος πριν το δρομολόγιο
Πριν επιβιβαστούμε στο λεωφορείο η Χρύσα κάνει έναν τυπικό έλεγχο περιμετρικά του λεωφορείου. «Είναι η παρακαταθήκη που έχω κληρονομήσει από τον πατέρα μου», θα μας πει χαμογελώντας η ίδια. «Πάντοτε πριν ξεκινήσω το δρομολόγιο ελέγχω τα ελαστικά, όλα τα φωτιστικά σώματα και αν χρειαστεί ρίχνω μια ματιά και στον κινητήρα. Θέλω πριν το δρομολόγιο να έχω τσεκάρει ότι όλα λειτουργούν σωστά. Άλλωστε, καλύτερα να προλαμβάνεις παρά να θεραπεύεις, συνηθίζω να λέω».
Στη συνέχεια καλωσορίζει εμάς και τους υπόλοιπους επιβάτες στο εσωτερικό και παρατηρούμε ότι είναι γνώριμη στους επιβάτες, αρκετοί από τους οποίους την αποκαλούν με το μικρό της όνομα και δείχνουν να απολαμβάνουν το ταξίδι μαζί της. Άλλωστε η νεαρή Χρύσα όλο αυτό το διάστημα έδειξε τις ικανότητές της, πέρασε τις εξετάσεις όπως συνηθίζουμε να λέμε και ο κόσμος πλέον την εμπιστεύεται. Από τα πρώτα χιλιόμετρα του δρομολογίου η Χρύσα αποδεικνύει ότι δεν είναι τυχαία σε αυτήν τη θέση, καθώς οδηγεί με άνεση και με μεγάλη προσοχή. Κάπου εκεί θα ζητήσουμε από την ίδια να μας ξετυλίξει το κουβάρι της επαγγελματικής της πορείας στο χώρο του λεωφορείου με την ίδια να μας λέει. « Στο υπεραστικό ΚΤΕΛ Λάρισας ξεκίνησα την 1η Ιανουαρίου 2017, δηλαδή έχω περισσότερο από ενάμιση χρόνο που εργάζομαι ως οδηγός στο οικογενειακό λεωφορείο μας. Η οικογένειά μου έχει μακρά ιστορία στο χώρο με πρωτεργάτη τον παππού μου από τη δεκαετία του ’60 και εν συνεχεία τη σκυτάλη πήρε ο πατέρας μου, Νίκος Αργυρούλης, από τις αρχές του ’80. Απ’ ότι αντιλαμβάνεστε όλα τα βιώματά μου από μικρή ηλικία περιστρέφονται γύρω από το λεωφορείο, καθώς από το δημοτικό ακολουθούσα τον πατέρα μου παντού. Πήγαινα μαζί του σε όλα τα δρομολόγια, εντός και εκτός νομού, και το απολάμβανα πραγματικά. Επίσης, τον συνόδευα στα συνεργεία και είχα έντονη την περιέργεια και τη διάθεση να μάθω τα πάντα σχετικά με το λεωφορείο. Θυμάμαι ότι συνεχώς ρωτούσα τον πατέρα μου για τα εξαρτήματα του λεωφορείου και τη χρησιμότητά τους. Είχα παραμερίσει τις κούκλες και όλα τα παιχνίδια των κοριτσιών της ηλικίας μου και εξοικειώθηκα πλήρως με τα λεωφορεία. Στην οικογένειά μου όλες οι συζητήσεις περιστρέφονταν γύρω από τα λεωφορεία και αυτό θεωρώ πως ήταν ο βασικός παράγοντας για να αγαπήσω τόσο πολύ το επάγγελμα. Βέβαια αυτό με βοήθησε σημαντικά στη δουλειά μου, γιατί όταν ήρθα στα ΚΤΕΛ σαν οδηγός ήταν όλα γνώριμα πλέον για εμένα. Ήρθα να εργαστώ σε ένα οικείο και αγαπημένο περιβάλλον. Οπότε μοιραία ακολούθησα ένα επάγγελμα που γνωρίζω και, το βασικότερο, αγαπώ».
«Σήμερα, είκοσι μήνες μετά απ’ όταν ανέλαβες το λεωφορείο πώς σου φαίνεται το επάγγελμα;»
«Κοιτάξτε, από τη στιγμή που μπήκα στο χώρο με πραγματική αγάπη είναι προφανές ότι η δουλειά αυτή με κάνει ευτυχισμένη. Κακά τα ψέματα το επάγγελμά μας έχει αρκετές δυσκολίες, αλλά θεωρώ ότι αν το αγαπάς είναι εύκολο και σου προσφέρει πολλές ευχάριστες στιγμές. Θέλω επίσης να παροτρύνω όποια κοπέλα θέλει και της αρέσει πραγματικά το επαγγελματικό τιμόνι να το ακολουθήσει χωρίς ενδοιασμούς και φόβο. Αντίθετα αν έρθει κάποιος να γίνει οδηγός καθαρά για βιοποριστικούς λόγους να ξέρετε ότι δεν θα αντέξει πολύ καιρό και θα τα παρατήσει. Δεν είναι μια απλή δουλειά γραφείου, αλλά μια ξεχωριστή δουλειά από την οποία συγκεντρώνεις δεκάδες εμπειρίες και αναμνήσεις για όλη τη ζωή σου. Ευτυχώς οι κακές στιγμές είναι ελάχιστες και τις ξεπερνάς γρήγορα».
«Σου έχουν τύχει κάποιες δυσκολίες;»
«Όσο περνάει ο καιρός αποκτώ περισσότερη εμπειρία και αυτή είναι ο καλύτερος βοηθός μου σε όλα τα ταξίδια. Με την εμπειρία και την αυτοσυγκέντρωση κατά την ώρα του δρομολογίου αντιμετωπίζω και τελικά ξεπερνάω κάθε δυσκολία. Άκουγα από μικρή ηλικία τον πατέρα μου να μου μιλάει για την εμπειρία των οδηγών και πόσο σημαντική είναι στην καθημερινότητά τους και πράγματι αυτό το συνειδητοποιώ κάθε μέρα. Αποκτώντας εμπειρία μπορείς να προφυλαχτείς από πολλές δύσκολες οδηγικές καταστάσεις, αλλά να θυμάστε πως ότι και αν μας τύχει το ξεπερνάμε πάντα με ένα χαμόγελο και με θετική διάθεση».
Καθοδόν προς Τύρναβο θα συναντήσουμε και άλλα λεωφορεία του υπεραστικού ΚΤΕΛ Λάρισας με τους οδηγούς των οποίων η Χρύσα θα χαιρετηθεί και θα κάνει τα αντίστοιχα σινιάλα με τα φώτα. Τότε θα μας δοθεί η ευκαιρία να τη ρωτήσουμε σχετικά με τη συμπεριφορά των συναδέλφων της για να μας απαντήσει το εξής: « Από την πρώτη στιγμή όλοι οι συνάδελφοί μου ήταν δίπλα μου και με βοήθησαν δίνοντάς μου σωστές συμβουλές σχετικά με το επάγγελμα. Δεν με αντιμετώπισαν σαν νέα γυναίκα οδηγό, αλλά σαν επαγγελματία οδηγό, και τους ευχαριστώ θερμά για τη στήριξή τους».
Προσεγγίζοντας τον Τύρναβο κάνουμε διάφορες στάσεις για την αποβίβαση των επιβατών, όπου στο σύνολό τους, άνδρες και γυναίκες, αποχαιρετούν τη Χρύσα και της εύχονται καλή συνέχεια για το δρομολόγιό της. Είναι άμεσα αντιληπτό ότι χαίρονται που ταξιδεύουν μαζί της και δείχνουν την αντίστοιχη εμπιστοσύνη στο πρόσωπό της.
«Ποια είναι η γενικότερη συμπεριφορά των επιβατών απέναντί της», ρωτήσαμε.
«Από το πρώτο δρομολόγιο που έκανα πέρυσι τον Ιανουάριο, μέχρι και σήμερα το μόνο που θυμάμαι από τους επιβάτες είναι ευχάριστες και καλές στιγμές μαζί τους. Μπαίνουν στο λεωφορείο και αισθάνονται άνετα και ασφαλείς μαζί μου. Με τους περισσότερους μάλιστα έχω κάνει αρκετά δρομολόγια και πάντα μιλούν με καλά λόγια για το πρόσωπό μου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι μια φορά πήγαινα το ίδιο δρομολόγιο με το σημερινό, προς Τύρναβο, και με σταμάτησε ένας κύριος σε μια στάση, όχι για να ταξιδέψει, απλά για να μου μιλήσει και να μου πει μπράβο που δουλεύω σαν οδηγός. Θετικά σχόλια ακούω τόσο από γυναίκες όσο και από άνδρες».
Η επιστροφή από τον Τύρναβο για τη Λάρισα γίνεται με την ίδια διάθεση και όρεξη από τη Χρύσα, η οποία φτάνοντας στο πρακτορείο κοιτάει την υπηρεσία της για την επόμενη ημέρα. «Αύριο πηγαίνω στην Αιδηψό», θα μας αναφέρει και θα την ρωτήσουμε σχετικά με τα δρομολόγια που εκτελεί: «Πηγαίνω οπουδήποτε, Αθήνα, Θεσσαλονίκη και φυσικά σε όλα εντός του νομού». Κάπου εκεί η συνέντευξή μας με την Χρύσα ολοκληρώνεται, η οποία θα κατευθυνθεί στο χώρο στάθμευσης των λεωφορείων του υπεραστικού ΚΤΕΛ Λάρισας Α.Ε να περιποιηθεί το λεωφορείο της για να είναι καθαρό ώστε να δεχτεί τους αυριανούς επιβάτες. Παρά την κούραση από τα δρομολόγια και τα εκατοντάδες χιλιόμετρα που είχε διανύσει, μας αποχαιρετά με ένα πλατύ χαμόγελο και ικανοποίηση. Πώς να μην είναι ευχαριστημένη, σκεφτόμαστε, από τη στιγμή που κατάφερε να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα και να βρίσκεται καθημερινά πίσω από το επαγγελματικό τιμόνι, το οποίο της εξασφαλίζει όμορφες και αξέχαστες εμπειρίες.
