Εικόνα προς μελέτη…
Η καλή πορεία των εξαγωγών με άνοδο κατά 15,8% το 2017 και κατά 16,3% τον περασμένο Νοέμβρη, οπότε και τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, επηρέασαν θετικά και τις Μεταφορές, όπως ήταν φυσικό.
Παρά το γεγονός, ότι η άνοδος των εξαγωγών αποτυπώνεται σε αξία των προϊόντων, ανάλογη άνοδος σημειώθηκε και στους όγκους των εξαχθέντων εμπορευμάτων, όπως κατέγραψε η Στατιστική Υπηρεσία στην έρευνά της για τις Οδικές Εμπορευματικές Μεταφορές κατά το τρίτο τρίμηνο του 2018.
Ωστόσο, η άνοδος των φορτίων αφορούσε, όπως ήταν φυσικό, τις διεθνείς μεταφορές, οι οποίες μετρούμενες (και σωστά) σε τονοχιλιόμετρα κατέγραψαν άνοδο 21,7% σε σχέση με το 2017, σε αντίθεση με τις εθνικές μεταφορές, που εμφάνισαν μείωση τονοχιλιομέτρων κατά -1,6%, ένα στοιχείο που θα πρέπει κατά τη γνώμη μας να απασχολήσει επισταμένως κάθε ενδιαφερόμενο.
Γιατί, μπορεί τα φορτηγά να είναι ελεύθερα στη διενέργεια του μεταφορικού έργου – εθνικού ή διεθνούς – όμως η αγορά των μεταφορικών υπηρεσιών δείχνει μια συγκεκριμένη τάση που θα πρέπει κατά τη γνώμη μας να προβληματίσει. Βλέπουμε δηλαδή τις πρώην επιχειρήσεις διεθνών μεταφορών να καρπούνται αυτή την άνοδο των εξαγωγών, αλλά και των εισαγωγών, χωρίς καθόλου να επηρεάζονται από τις πρώην επιχειρήσεις των εθνικών μεταφορών.
Το αντίθετο μάλιστα. Τα φορτηγά που εκτελούν διεθνείς μεταφορές, όχι μόνο αύξησαν τη δράση τους προς και από το εξωτερικό, αλλά το αύξησαν και στο εσωτερικό της χώρας, όπου τώρα πραγματοποιούν πολλαπλάσιες μεταφορές, τη στιγμή που τα πρώην εθνικών μεταφορών αυτοκίνητα, αδυνατούν να βγουν στη διεθνή μεταφορά, πλην βέβαια ολίγων εξαιρέσεων.
Θεωρούμε, ότι η εικόνα αυτή, εξηγείται κατά κύριο λόγο από την έρευνα του περιοδικού ΤΡΟΧΟΙ & TIR με τίτλο «εθνική ή διεθνής μεταφορά;» επειδή όμως αυτή η κατάσταση συνεχώς ενισχύεται υπέρ των διεθνομεταφορέων, θα πρέπει να απασχολήσει τους ιθύνοντες της εθνικής μεταφοράς, είτε είναι επιχειρήσεις, είτε συνδικαλιστές, είτε μελετητές ή ερευνητές. Γιατί, συνυπάρχει και ένα άλλο βασικό στοιχείο, αυτό που δείχνει την άνοδο των μεταφορών με ΦΙΧ σε βάρος των ΦΔΧ όταν στην υπόλοιπη Ευρώπη, συμβαίνει το αντίθετο. Και η άνοδος αυτή των ΦΙΧ σημειώνεται κατά κύριο λόγο στο εσωτερικό της χώρας μας, δηλαδή οι περισσότερες επιχειρήσεις επιλέγουν ίδια μέσα για τη διακίνηση των προϊόντων τους.
Γιατί προτίμησε το φορτηγό;
Το φορτηγό ξεκίνησε από την ανατολική άκρη της Ασίας, από την πόλη Φοσάν της Κίνας και έφτασε στη δυτική άκρη της Ευρώπης στην πόλη Αλικάντε της Ισπανίας. Η μεταφορά έγινε με το καθεστώς TIR, καθώς τόσο η Κίνα, όσο και οι χώρες διέλευσης τράνζιτ έχουν και αυτές πρόσφατα υπαχθεί στη σύμβαση TIR. Το ταξίδι διήρκησε 16 ημέρες και το φορτηγό κάλυψε απόσταση 13.500 χιλιομέτρων. Το ταξίδι ήταν κατά 10 ημέρες συντομότερο του σιδηρόδρομου – γύρευε πόσες αμαξοστοιχίες και πόσες λοκομοτίβες πρέπει να αλλάξει ένα φορτίο για να διασχίσει δυο ηπείρους με διαφορετικές μάλιστα σιδηροδρομικές υποδομές και επάρκειες.
Εδώ, όμως ανακύπτει και ένα ενδιαφέρον στοιχείο, το οποίο έρχεται σε αντίθεση με τον γνωστό κανόνα που λέει ότι για χερσαίες διαδρομές πάνω από 500 χιλιόμετρα συμφέρει το τρένο και όχι το φορτηγό. Προφανώς γίνεται σύγκριση κόστους μεταφοράς μεταξύ των δύο χερσαίων μέσων, χωρίς όμως να λαμβάνεται υπόψη το κέρδος που έχει ο πελάτης (αλυσίδα λιανικής στη συγκεκριμένη περίπτωση) παραλαμβάνοντας νωρίτερα τα προϊόντα του, επιτυγχάνοντας έτσι πολλαπλάσιους κύκλους εργασιών και πωλήσεων σε ετήσια βάση.
Αντίθετα, αν η άφιξη των προϊόντων δεν συνδέεται με την άμεση διάθεσή τους στην αγορά (π.χ. πρώτες ύλες για τη βιομηχανία), τότε το τρένο προφανώς αποτελεί μια οικονομικότερη μεταφορική λύση.
Αδιαφορία, ή μήπως αποδοχή;
«Πήγε άπατη» κατά το κοινώς λεγόμενο, η τελευταία, τέταρτη στη σειρά, «κινητοποίηση» των μεταφορέων κατά του μέτρου της απαγόρευσης των φορτηγών στους παράδρομους, καθώς δεν υπήρχε καμιά ανταπόκριση. Είχαν προηγηθεί τρεις διαμαρτυρίες, μια στο πνευματικό κέντρο του Ασπροπύργου, μια στο Συντριβάνι και μια στην παραλία Ασπροπύργου, όλες με κοινό χαρακτηριστικό την ισχνή συμμετοχή των μεταφορέων. Στην τέταρτη, δεν πάτησε ψυχή. Και μπαίνει το ερώτημα: «αυτή η παντελής απροθυμία των μεταφορέων να διαμαρτυρηθούν για ένα μέτρο που υποτίθεται είναι γι αυτούς καταστροφικό, αποτελεί λυπηρό φαινόμενο αδιαφορίας; Ή μήπως το έχουν αποδεχθεί σιωπηλά;
Ρωτήσαμε τους επικεφαλής συνδικαλιστές, γιατί αυτή η αδιαφορία;
Και λάβαμε την απάντηση: «θα ενδιαφερθούν μόλις πέσουν τα πρώτα διχίλιαρα» (όσο δηλαδή το πρόστιμο). Από εμάς κανένα σχόλιο...
Καλό μήνα και καλό δρόμο
Μανώλης Αγριμανάκης
