Εκατομμύρια χιλιόμετρα, ατέλειωτα ξενύχτια και πολλές ξεχωριστές εμπειρίες συνθέτουν ένα σημαντικό μέρος της αυτοκινητιστικής ιστορίας του Νίκου Τσαντίλα με καταγωγή από τη Μάνδρα Αττικής και μόνιμη έδρα το Βόλο. Βέβαια για τον κόσμο του φοτηγού και τους ανθρώπους σαν τον Νίκο, έδρα είναι ο δρόμος, εκεί όπου θα ξημερώσει, καθώς η νύχτα τους βρίσκει μόνους στις παρκίδες της Ελλάδας ή του εξωτερικού. Ο ίδιος εργάστηκε σκληρά στη ζωή του και κατάφερε να ορθοποδήσει στο επάγγελμα χτίζοντας με τον καιρό ένα σεβαστό όνομα στο χώρο. Άλλωστε, όπως ξέρουμε όλοι μας το να σε σέβονται οι συνάδελφοί σου και να έχεις την εκτίμησή τους είναι ιδιαίτερα σημαντικό.
Το δρομολόγιο της αυτοκινητιστικής του πορείας!
Ζητήσαμε από τον Νίκο να κάνει μια αναδρομή στο παρελθόν και την αυτοκινητιστική του πορεία γυρίζοντας τον χρόνο αρκετά πίσω. «Ξεκίνησα το 1979 στο επάγγελμα ως βοηθός οδηγού στη διεθνή μεταφορά», μας διηγείται ο Νίκος. «Τότε φτάναμε μέχρι τη Συρία. Εκείνη την εποχή δεν μπορούσες να γίνεις κατευθείαν οδηγός αλλά έπρεπε πρώτα να αποκτήσεις την ανάλογη εμπειρία δίπλα σε έμπειρους και καταξιωμένους οδηγούς. Για μένα αυτή η περίοδος ήταν ένα μεγάλο σχολείο. Έμαθα πολλά χρήσιμα πράγματα σχετικά με το φορτηγό και τον τρόπο οδήγησής του τα οποία εφαρμόζω μέχρι και σήμερα.
Το 1984 ήταν η καλύτερή μου χρονιά καθώς ανέλαβα οδηγός σε ένα Scania 141 της μεταφορικής "Αμαζών" με το οποίο εκτελούσα δρομολόγια στη διαδρομή Αθήνα-Θεσσαλονίκη με πάτωμα. Σε αυτή την εταιρεία έμεινα μέχρι το 1989 και έπειτα για δύο χρόνια δούλεψα στη διεθνή μεταφορά μέσω των ανατολικών κρατών. Από το 1991 ξεκίνησα στο χώρο των βυτιοφόρων, πάλι με δρομολόγια στο εξωτερικό, στον οποίο δραστηριοποιούμαι μέχρι και σήμερα».
Σε αυτό το σημείο θα τον διακόψουμε και θα τον ρωτήσουμε αν θυμάται κάποιο ξεχωριστό γεγονός από το δρόμο. «Σίγουρα έχω πολλές εμπειρίες και αναμνήσεις, αλλά μία μου έχει μείνει χαραγμένη. Στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας βομβάρδιζαν την Πρίστινα και εμείς ξεφορτώναμε στο κέντρο της πόλης. Υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να μας χτυπούσε κάποιος πύραυλος. Δεν καταλαβαίναμε όμως το ρίσκο και την επικινδυνότητα. Ασφάλεια καμία! Τα δρομολόγια προς την Γιουγκοσλαβία τα έκανα με ένα DAF 3300 και ένα Mercedes-Benz 33άρι. Από το 1995 ξεκίνησα τις μεταφορές καυσίμων προς την Αλβανία. Το 1996 που έγινε η εξέγερση στη χώρα, εξαιτίας της πολιτικής κατάστασης, ήμουν στα Τίρανα. Την περίοδο εκείνη μετέφερα καύσιμα για την αμερικάνικη πρεσβεία και ευτυχώς με προφύλαξαν οι ίδιοι και δεν με ενόχλησε κανένας. Έπειτα συνέχισα στην εθνική μεταφορά μαζί με τον συνέταιρό μου Κώστα Μπαζάκα με τον οποίο πορευόμαστε μαζί μέχρι και σήμερα».
Η πρώτη μου αγάπη
«Όλα μου τα Scania τα έχω φτάσει μέχρι 2.000.000 χιλιόμετρα περίπου και στο σύνολό τους έχουν δείξει άριστη διαγωγή χωρίς προβλήματα. Είναι δυνατά αυτοκίνητα και σηκώνουν αρκετό πείραγμα τόσο στα μοτέρ τους όσο και στην εμφάνισή τους. Είναι η πρώτη και μοναδική μου αγάπη το Scania. Βέβαια, όσα αυτοκίνητα πέρασαν από τα χέρια μου προσπαθούσα να τα έχω πάντα σε άριστη κατάσταση σε όλους τους τομείς. Επέλεγα επίσης οδηγούς νοικοκύρηδες οι οποίοι τα πρόσεχαν σαν δικά τους».
Σουηδός vs Γερμανός
Η προτίμηση του Νίκου είναι ξεκάθαρη προς το Scania και την άποψή του αυτή την υποστηρίζει με σθένος. Ωστόσο και τα δύο φορτηγά της εταιρείας του είναι προσεγμένα χάρη στις παρεμβάσεις του μάστορα Γιώργου Ναούμ. «Όπως σας ανέφερα μου αρέσουν τα μερακλίδικα αυτοκίνητα, οπότε τόσο το R όσο και το TGX θέλω να τα βλέπω στο δρόμο και να τα καμαρώνω. Τοποθετήσαμε διάφορα ανοξείδωτα στην εξωτερική τους πλευρά και προσέξαμε ιδιαίτερα το βραδινό τους φωτισμό. Σε αυτό που έδωσα όμως μεγαλύτερη έμφαση είναι στο εσωτερικό τους, ντύνοντάς τα με επενδύσεις. Μου αρέσει να ταξιδεύω εγώ ή κάποιος οδηγός μας και το δρομολόγιο να γίνεται με ευχαρίστηση. Γενικότερα είμαι της άποψης ότι αν προσέξεις το αμάξι, θα σε προσέξει και αυτό».
